Heimilisblaðið - 01.03.1956, Blaðsíða 19

^ KJELGAARD:
konungur frumskógarins
^ fí'umskóginum býr nóttin, er hún nálgast,
, r smum eigin ógnum. Þegar dimma tók, færð-
!St °^ugnanleg þögn yfir þorpið með stráþöktu
°huium. Fólkið hafði hljótt um sig. Tjóðraðir
^aUtgripirnir stóðu kyrrir og létu ekkert til sín
eyra. Kjúklingarnir sátu hreyfingarlausir á
j^ikum sínum og geiturnar þögðu. Þannig hafði
verið öld eftir öld, og þannig mundi það
erða framvegis. Hörundsdökkir þorpsbúarnir
ekktu frumskóginn. Þeir höfðu ferðazt fram
aftur um skuggsæla skógarstígana, vaðið
arUar, þolað svækjuhitann, og þeir voru ná-
Uunugir dádýrunum, tapírunum, krókódílun-
\ljYj f
. > grænum, skrækjandi páfagaukunum og
^lulegum grúa annarra dýra, sem áttu þar
e'uikynni sxn.
a/eir þekktu frumskóginn, eins og hann var
^ ^ginum, sáu hann, fundu fyrir honum og
^eyrðu til hans, en að nóttinni var allt með
Um hætti. Þegar myrkvaði, varð frumskóg-
riun kvikur af óþekktum og hræðilegum hlut-
lljjj . ,
’ sem enginn maður hafði nokkru sinni séð
eUgmn gat lýst. Þá voru óáþreifanlegir
Sgar á ferli, og enginn vai’ð þeirra var, fyrr
■ 11 teir svifu á bráð sína og sviptu hana lífi. Og
sk°' .^6gar morBnaði, höfðu þeir aftur ham-
Pti og tóku á sig mynd einhvers þess, sem
j^nn þekktu. Nóttin hlaut að vera tími óttans,
1 hún var timi hins óþekkta.
'ema hvað þann mann snerti, áleit Pepe
G
sem átti riffil. Þegar náttaði, tók Pepe
nmn sinn, gældi við hann og gætti þess að
a hann alltaf hjá sér. Þær stundir var hann
°nungur.
^ ^ann átti það líka skilið, því að hann hafði
• 6ypt riffilinn dýru verði. Hann hafði farið,
Samt ellefu öðrum mönnum úr þorpinu, til
^ iiu við að ryðja leið gegnum skógarþykknið,
Uf^ .SGrn ^eBgja átti veg. Þeir höfðu notað sveðj-
sk -Slnar ruðninginn, þessa löngu hnífa frum-
°gabúanna, sem þeim voru svo bráðnauðsyn-
legir, og þeir höfðu unnið baki brotnu. Pepe
hafði, einn allra þeirra, forðazt kjötkatlana.
Hann lagði til hliðar hvert einasta peso, sem
hann þurfti ekki á að halda fyrir brýnustu lífs-
nauðsynjum. Fyrir þetta sparifé sitt og með
því að prútta dálítið hafði hann fest kaup á
framhlaðningnum sínum, ásamt slatta af púðri
og blýi, og auk þess mótum, til þess að steypa
í kúlur í riffilinn.
Þetta hafði kostað hann áttatíu pesos, en það
var þess virði. Enda þótt frumskógurinn væri
að næturlagi voðinn sjálfur, þurfti enginn sá
að óttast, sem átti riffil. Hinir, sem ekki áttu
annað en sveðjur til að verja sig með fyrir
ógnum þeim, sem komu á kreik með náttmyrkr-
inu, voru fúsir til að borga þeim vel, sem gátu
vei'ndað þá. Pepe lagðist til hvíldar í friði og ró.
Hann vissi ekki, hvað hafði vakið hann, en
samt var honum ljóst, að eitthvað var á seyði.
Hann lagði við hlustirnar, en tilbreytingarlaus
hljóð næturinnar voru með sama hætti og vant
var. En samt var eitthvað öðruvísi en það átti
að vera.
Svo heyrði hann það. 1 hinum enda þorpsins,
rétt hjá kofanum hans Júans Aría, jarmaði geit,
og það var auðheyrt á jarminu, að henni var
ekki rótt. Síðan varð þögn. Geitin jarmaði aft-
ur, og nú var jarmið hærra og skelfdara. Þá
heyrðist ótt og títt fótatak smárra klaufa, skelf-
ingarjarm, sem þagnaði í miðju kafi, og svo
•varð aftur þögn.
Pepe, sem átti riffil og þurfti því ekki að fylla
náttmyrkrið ímynduðum kynjaverum, ályktaði
réttilega, hvað hljóð þau hefðu þýtt, sem hann
heyrði. Jagúar hafði læðzt að þorpinu í nátt-
myrkrinu, stokkið yfir þyrnigerðið, sem um-
lukti þorpið, og tekið með sér eina af geitunum
hans Júans Aría.
Pepe lagðist aftur til svefns í ró og spekt.
Það var engum vafa bundið, að þegar morgnaði,
mundi Júan Aría líta inn til hans.
63
HEIMILISBLAÐIÐ