Heimilisblaðið


Heimilisblaðið - 01.05.1956, Blaðsíða 24

Heimilisblaðið - 01.05.1956, Blaðsíða 24
eins og vegir um skóg af þurru sefi. Greifinn sat á milli hundanna sinna tveggja og reri. Hundarnir sátu og þefuðu upp í vindinn. Við hvert áratog barst hinn þungi bátur áleiðis. Jenný lét hönd sína strjúkast eftir vatnsyfir- borðinu og naut ískuldans, sem lagði frá fingr- unum og alla leið til hjartavöðvanna. Aftur í skut sátu Julien og greifafrúin, sem hafði vafið sjali yfir höfuð sér og herðar. Þau brostu hvort til annars annað veifið, eins og fólk, sem er fullkomlega hamingjusamt. Það kvöldaði og ískaldur norðanvindur þaut um sefið. Sólin var gengin undir á bak við grenitén. Það fór hrollur um Jenný, um leið og hún virti fyrir sér eldrauðan kvöldhimininn. Þau fóru aftur inn í stóru dagstofuna, þar sem logaði glatt á arninum. Þau urðu kát og málhreif strax og þau komu inn fyrir dyrnar. Greifinn lyfti konu sinni upp með styrkum örmum eins og barni og kyssti hana á báðar kinnar. Hann var hamingjusamur og hreykinn eiginmaður. Jenný stóð brosandi og virti þennan góð- látlega risa fyrir sér. Skegg hans var það mik- ið, að hann minnti talsvert á villimann. Hún hugsaði með sjálfri sér: ,,En hve maður dæmir fólk oft ranglega." En svo varð henni ósjálf- rátt litið á Julien. Hún sá hann standa náfölan í dyrunum og einblína á greifann. Hún gekk hikandi til manns síns og sagði lágt: ,,Hvað gengur að þér? Ertu veikur?“ En hann byrsti sig og sagði: „Það gengur ekkert að mér. Láttu mig vera í friði. Mér var bara orðið svo kalt.“ Þegar þau gengu inn í borðstofuna, bað greifinn um leyfi til þess að hleypa hundunum sinum inn líka. Þeir komu hlaupandi og sett- ust sitt hvoru megin við hlið húsbónda síns. Hann mataði þá á kjöti og klóraði þeim á bak við eyrun. Hundarnir teygðu hálsana og dilluðu rófunum. Þeim leið augsýnilega mjög vel. Þegar Jenný og Julien ætluðu að halda af stað heimleiðis, báðu greifahjónin þau að dvelja svolítið lengur og horfa á fiskveiðar við ljós. Greifinn sagði þeim og konu sinni að fá sér sæti á tröppunum, sem lágu niður að vatn- inu. Sjálfur fór hann upp í bátinn ásamt þjóni sínum, sem hélt á logandi blysi. Kvöldið var heiðríkt og kalt og himininn litaður gullskýjujn. Frá blysinu lagði undarlega lifandi eldrákir, sem teygðu sig yfir vatnið og vörpuðu flö andi bjarma á sefið og grenitrén. Og all einu, þegar báturinn snerist, sást risastói 0 ævintýralegur skuggi af manni, sem i101 alla leið upp til grenitrjánna. Höfuðið bar ha yfir trjátoppana og hvarf upp í himininn, e fæturnir stóðu djúpt niðri í vatninu. Si a hreyfði þessi tröllaukna vera handleggi sina' eins og hún ætlaði að handsama stjörnuina En höndunum stakk hún niður í vatnið og P heyrðist skvamp. Greifinn hrópaði með sinni sterku rauS „Gilberte, ég hef fengið átta!“ Hann gekk upp tröppurnar í fylgd með P! sínum, sem bar blysið. I netinu voru átta s ir, spriklandi fiskar. , ., Þegar Jenný og Julien óku heim a e klædd í kápur og vafin teppum, sem Brel, ^ hjónin höfðu lánað þeim, sagði Jenný gj rátt: „Dásamlegur maður er hann annars, P risi!“ . ^ En Julien, sem sat með taumana í hön ^ sér, svaraði stuttlega: ,,Ó, já, en hann ©r ekki allur þar sem hann er séður!“ _ Viku seinna fóru þau til Couteliers-hjónaH í heimsókn. Þau voru af einni elztu aðalsæ 1 ^ í héraðinu. Óðal þeirra hét Reminil og ^ skammt frá bænum Cany. Höllin var nýle£ hafði verið byggð á dögum Lúðvíks fjórtan^, Umhverfis höllina var skemmtigarður, sem markaðist af háum múrum. Uppi á hæð el _ sáust rústir af gömlu höllinni. Einkenniskl20^ j ir þjónar leiddu gestina inn í fallegan s miðjum salnum var lág súla og á henm óvenjuleg og fögur postulínsskál. Á súlunni glerþynna og undir henni skjal frá kóngi ^ sem gaf til kynna, að hér væri um að rse _ gjöf frá hans hátign til Leopold-Hervé-J°seP f Gerner de Varneville de Rollebosc de Coute markgreifa. . s3 Jenný og Julien voru að virða fyrir ser P konunglegu gjöf, þegar markgreifahjónin j inn. Konan var máluð, en ákaflega elsku e^ viðmóti. Hún bar það samt með sér, að bryti odd af oflæti sínu með því að taka á þessum gestum. Maðurinn var hvítur fyrir ^ um og var vel í skinn komið. Málrómur og fas allt gaf til kynna, að honum væri ^ ^ ugt um hina mikilvægu stöðu sína í iaginu. ftjr Þau höfðu sjálf orðið og biðu aldre því, að gestirnir svöruðu. Þau virtust hafa s HEIMILISBLAÐIÐ 112

x

Heimilisblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisblaðið
https://timarit.is/publication/431

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.