Heimilisblaðið - 01.07.1962, Blaðsíða 7

Kvöld eitt komu nokkrir gamlir skip-
stjórar saman sér til skemmtunar í gisti-
húsi einu í New York. Þeir ræddu um alla
heima og geima, sögðu hver öðrum hreysti-
sögur af sjálfum sér og hlóu dátt að mestu
svaðilförunum sem þeir höfðu af karl-
^ennsku komizt fram úr. Skipstjóri Nútt-
ei' var karlmannlegur maður og fagur á-
sýndum. Hann hafði verið talinn ágætast-
Ur skipstjóri á sinni tíð. það var nú komið
honum að segja sögu sína. Hann ýtti
ra sér vínglasinu, sem honum hafði verið
lett, án þess að bragða á því, og hóf máls
a þessa leið:
;>Ég aetla að segja ykkur atvik úr lífi
^inu, fr£ æskuárunum. Það hefur haft
Pýðingarmikil áhrif á allt líf mitt síðan:
Eg var ungur, þegar ég fyrst réði mig
h sjós, og þegar ég var 14 ára gamall,
annst mér ég vera orðinn mesta sjóhetja.
tján ára gamall réðist ég á indverskt
Ship. Við vorum 6 drengir á skipinu á lík-
ym aldri og höfðum sömu verk af hendi að
lnna daglega. Við borðuðum saman og vor-
Urn í rauninni eins fráskildir eldri háset-
Uuurn eins c.r sjálfum yfirmönnunum. Skip-
s .lórinn alúðlegur og góðmenni, en
11 a þó fyrir þótta í svip hans. Þó við vær-
Urn ekki mikið með hinum hásetunum, þá
®iðum við þó fljótt af þeim að neyta
engra drykkja. Og þar sem við komum í
. lc*> drukkum við óspart. Þó var einn, sem
„ rei vildi smakka á víni. Hann hét Jón
niai]; ættaður frá New Jersey. Hann
^eyndi oft að fá okkur til að hætta að
ekka. En við tókum þannig undir þær
3 aleitanir, að hann mátti þakka fyrir
s^ePpa óskemmdur. Það leið ekki á
g?Ugu aðr*r en við tókum eftir því, að
þ lpstjórinn veitti Jóni sérstaka eftirtekt.
egar hann fór í land, hafði hann Jón
Saga slápstjóra Nútters birtist i
Heimilisblaðimi i jiíní 1912, en
nú endnrprentnð eftir beiðni.
He
IM
Saga
skipstjóra
Nútters
með sér, öðrum fremur. Eins og nærri má
geta, vakti þetta afbrýðissemi okkar og
við reyndum sem oftast færi gafst að skap-
rauna Jóni. Og þó var Jón bezti drengur,
það urðum við að viðurkenna með sjálfum
okkur. Hann var vingjarnlegur, hreinskil-
inn og trúfastur vinur, og námsfúsastur
okkar allra. Hann varði öllum frístundum
sínum til að lesa í góðum bókum, en við
eyddum okkar í svall og óreglu.
Það var þó fyrst, þegar Jón var kjörinn
einn úr okkar hóp til þess að halda vörð
á þilfarinu, þegar yfirmennirnir voru öðru
að sinna, að hann varð verulegur þyrnir í
okkar augum. Og þá bundumst við þeim
ódrengilegu samtökum, að hætta ekki fyrr
en við hefðum fengið Jón til að neyta
áfengra drykkja.
Eftir að við höfðum fastákveðið þetta,
urðum við betri við Jón, og hann varð glað-
ari en áður. Við hjálpuðum honum og hann
okkur aftur.
Við vorum á heimleið frá Brasilíu og
komum við í Rio de Janeiro og dvöldum
þar vikutíma. Einn góðan veðurdag feng-
um við drengirnir leyfi til að vera allir í
landi heilan dag. Okkur þótti heldur en
ekki vænt um þetta og bjuggum okkur sem
bezt við kunnum. Þegar við komum í land,
stakk Jón strax upp á því, að við færum
að skoða merka sögustaði og söfn 1 borg-
inni. Við vorum ekki stórhrifnir af þeirri
uppástungu, en létum þó tilleiðast, og sett-
um það upp, að hann borðaði með okkur
miðdegisverð. Enda þótt Jóni væri ekki um
þá uppástungu, þá lofaði hann því þó til
samkomulags.
Við höfðum nú fastafráðið að Jón skyldi
JLisblaðið
139