Heimilisblaðið - 01.07.1962, Blaðsíða 28

Rinaldo flýtti sér á burt úr höllinni, en
hann hafði ekki farið langt, þegar hann
rakst á mann einn, sem reyndist vera
Fabio, þjónn Olimpiu.
„Hvað er þetta maður? Hvað ert þú að
gera hér?“
„Ég flýði! Konurnar voru handteknar.“
„Konurnar!“
„Greifafrúin, Fortunata, vinkona hennar
og auk þess karlmennirnir, sem voru frá
Korsíku.“
„Hvar gerðist þetta?“
„Um nóttina var húsið, sem þær voru í,
umkryngt af hermönnum. Nicanor var ekki
þar. Mér tókst að sleppa.“
„Þetta hlýtur að hafa verið misskiln-
ingur!“
Rinaldo lét þjóninn fá peninga og sagði
honum til vegar. Sjálfur hélt hann til fjalla
og ekki leið á löngu, unz hann hitti þar
stigamenn og þá átti eftirfarandi samtal
sér stað:
„Mig langar að tala við ykkur.“
„Hafið þér villzt?“
„Og komizt til ykkar.“
„Til okkar. — Þekkið þér okkur?“
„Við munum kynnast."
„Vitið þér nokkuð um það, hvort okkur
langar til þess?“
„Það ríður á miklu fyrir mig.“
„Hvað heitið þér?“
„Er þetta yfirheyrsla?“
„Hvað heitir þú?“ spurði Rinaldo.
„Sanardo."
„En foringi þinn? Ég vil fara til hans.“
„Stendur ekki lögreglan að baki þér —
eða hvað kemur til, að þú leitar okkur
uppi?“
„Forn kunningsskapur við iðju ykkar.“
„Hvar hafið þér lært til verka?“
„I Appenínafjöllum og Kalabríu hjá hin-
um þekkta foringja, Rinaldini.“
„Þú hlýtur þá að kunna eitthvað. Við
tölum oft um hann. Tveir af félögum okk-
ar, Jordano og Filippo, hafa líka lært hjá
Rinaldini.“
„Við höfum orðið fyrir miklum áföllum.
Margir félaga okkar hafa lent í gálganum.
Nú erum við ekki nema 18 til 20.“
„Er foringi ykkar ekkert hugaður?“
„Foringi okkar er í hlekkjum í Taborgo.
Núna er aðeins millibils-stjórn hjá okkuJ'.
Við skiptum mánaðarlega um stjórnanda."
„Ekki dugar það. Mér virðist þið yfir-
leitt ekki vera neinar hetjur.“
„Við erum nokkuð smeykir, enda hafa
stór skörð verið höggvin í lið okkar.“
Nú verða þeir varir við þrjá vopnaða
riddara. Sanardo og félagar hans ætluðu að
flýja, en Rinaldo hrópaði til þeirra: „Verið
kyrrir og sýnið, hvað þið getið. Ég skal
gera skyldu mína. Hann stökk á bak og
Sanardo hrópaði: „Við skulum ekki hopa.“
Riddararnnir komu nær og hrópuðu til
mannanna að leggja niður vopnin.
„Farið heim og segið, að Rinaldini hafi
aldrei kastað vopnum frá sér,“ sagði Rin-
aldo.
Riddararnir litu undrandi hver á annan.
„Rinaldini?" muldruðu þeir fyrir munni
sér. Síðan riðu þeir á brott.
„Eruð þið ánægðir með mig núna?“
„En þú ert ekki Rinaldini,“ sagði San-
ardo.
„Ég er hann.“
„Jæja, þá biðjum við þig að verða for-
ingi okkar.“
„Það vil ég,“ svaraði Rinaldo. „Ég ætla
að grípa aftur til fyrri iðju minnar og
hljóta þær endalyktir, sem ég hlýt að fá. Ég
læt alla hugljúfa drauma lönd og leið.
Áfram! Ég fer með ykkur.“ Jordano og
Filippo stukku á fætur og kysstu hendur
hans og grétu af gleði, þegar þeir sáu hann.
Aðrir stóðu berhöfðaðir og komu nær, þeg-
ar hann gaf þeim bendingu. Þegar alHr
voru samankomnir, tók hann til máls og
sagði: „Ég geng í félag með ykkur, ef þið
sverjið mér trúnaðareiða. Eruð þið ánægð-
ir með það?“
Allir svöruðu játandi.“
Rinaldo brýndi því næst fyrir þeim regl-
ur flokksins. Sérstaklega lagði hann á-
herzlu á að hlífa konum og börnum og
koma ávallt fram af göfugmennsku, eftir
því sem á valdi þeirra stæði. Allir gengo
að því.
„Þá er ég foringi ykkar!“
„Foringinn lifi!“
Svo var haldið til felustaðanna í fjöllun-
um...
Brátt tóku þeir í notkun sem aðalbæki'
HEIMILISBLAÐlP
160