Heimilisblaðið - 01.07.1962, Blaðsíða 14

Óli reyndi aS verjast sem bezt hann mátti.
En vængir fuglsins lustu hann á hend-
urnar með feikna afli. Klær hans rifu hann
til blóðs. Harður og kengboginn goggurinn
leitaðist við að höggva hann í andlitið.
Drengurinn hrasaði og féll til jarðar.
Nú er úti um mig, hugsaði hann um
leið og hann hnaut.
Gústaf hafði fylgzt með öllu. í sama
vetfangi og fuglinn réðist gegn vini hans,
hljóp hann til með viðarlurk í hendi, sem
hann án frekari umhugsunar hafði slitið
af trjábol. Hann sló nú af öllum kröftum
móti fuglinum, er veittist óðara gegn hon-
um. f því sem fuglinn nálgaðist hann, veitti
hann honum þung högg, svo að hann hörf-
aði til baka. Fótur piltsins rakst í stein,
og sá stutti var ekki lengi að grípa stein-
inn og slöngva honum móti fuglinum.
Hann hæfði eins og bezt varð á kosið.
Fuglinn hné saman. Verið gat, að hann
væri enn með lífsmarki — en kannski var
hann dauður. Allavega vildi Gústaf ekki
eiga neitt á hættu. Óðara réðist hann gegn
vargnum og sló hann, unz hann lá með
öllu hreyfingarlaus.
Þá var Óli staðinn upp.
„Ég held hann sé dauður,“ sagði Gústaf
og greip til fuglsins. „Já, hann er stein-
dauður.“
„Og ég hugsa, að þú hafir bjargað aug-
unum í mér,“ mælti Óli hægt og lágt, „því
hann reyndi að höggva úr mér augun.“
„Hvers konar fugl er þetta eiginlega?“
spurði Gústaf.
„Líklega er þetta örn,“ svaraði Óli, „en
pabbi getur annars sagt okkur það. Við
verðum að fara með hann heim — og hér-
ann líka.“
„En hvað um skólann?“ spurði Gústaf.
„Hann má bíða til morguns.“
Þegar drengirnir komu heim með hér-
ann og risafuglinn rotaða, varð uppi fótur
og fit. Faðir Óla gaumgæfði hinn vængj-
aða Golíat allrækilega. Síðan sneri hann
sér að Gústaf.
„Þú ert tápmikill piltur,“ mælti hann j
viðurkenningartón, „því að í fyrsta lag'
hefurðu bjargað Óla úr bráðum hásk9'
Ránfuglinn sá arna hefði hæglega getað
svipt drenginn minn öðru auganu eða báð-
um.“
„En við erum líka vinir,“ var það eina*
sem Gústaf gat sagt.
„Já, að vísu, En í öðru lagi hefurðu unn-
ið bug á arnarkóngi, þeim hinum stærsta ;
sem sézt hefur í manna minnum hér um
slóðir,“ hélt faðir Óla áfram. „Hann ei'
næstum metri á lengd, og vænghafið hálf'
ur þriðji metri. Ég geri ráð fyrir, að ríkis- i
safnið í Stokkhólmi verði fegið að fá hann
til að stoppa hann upp.“
„Er þetta arnarkóngur ?“ spurði Gústat
undrandi.
„Víst er hann það,“ svaraði faðir Óla>
„og þú ert sannkallaður drengjakóngui'j
Því, sjáðu nú til, — þú hefur í þriðja lag1
handsamað ræningjann sem stal lömbun-
um mínum og geitunum. Enginn annat
hefur gert það en náunginn sá arna. Þetta
datt okkur hinum aldrei í hug, því að ernh'
eru orðnir harla sjaldgæfir hér \ gömln
Svíþjóð."
„Það heldur þá enginn lengur, að hann
pabbi minn — að hann — —“ stamað1
Gústaf.
„Láttu engan heyra slíkt þvaður, væn1
minn,“ sagði faðir Óla. „Það hefur aldrei
nokkur maður haldið neitt slíkt. En gott
var það, að þú skyldir hafa uppi á þjófn'
um, og hér hefurðu þinn pening fyi-11
hreystiverkið. Auk þess býst ég við, nð
safnið sendi þér einhverja viðurkenningu-
Gústaf tók við seðlinum, sem honum var
réttur, og síðan hrópaði hann af fögnuðn
svo að bergmálaði í fjöllunum. Og Óli tóK
undir.
Með þeim húrrahrópum var eytt öllun1
ófriði og reiðitilfinningum í byggðinni við
Þyrniá. Ræninginn var fundinn — og han11
var ekki hættulegur lengur.
146
heimilisblaðiP