Heimilisblaðið - 01.07.1962, Qupperneq 8

drekka með okkur og koma kendur um
borð að kvöldi; væntum við þá að álit skip-
stjóra á honum mundi minnka.
Þegar leið að miðdegisverði, pöntuðum
við mat á gistihúsi einu og var Jón hinn
glaðasti. En þegar máltíðinni var lokið og
vínflaska og glös var sett á borðið, þá varð
hann dapur í bragði.
Við reyndum fyrst að fá hann til að
bragða á víninu með góðu, töldum honum
trú um, að það gerði honum ekki neitt, þó
hann aðeins smakkaði það, og það væri
blátt áfram ókurteisi af honum að skorast
undan því. Þegar það dugði ekki, fórum við
að storka honum á allar lundir og ögra,
en allt árangurslaust. — „Ég smakka ekki
áfenga drykki,“ sagði hann, „þið fáið mig
aldrei til þess, — aldrei, aldrei!"
„Látum hann bara eiga sig,“ sagði Tóm-
as Black, sem orðinn var all-ölvaður, „við
viljum ekki hafa slíkan félagsskít í okkar
hóp.“
„Já, látum hann bara fokka,“ bætti Sam-
úel við með áherzlu, „þegar hann þykist
of góður til að drekka eitt glas af víni með
okkur.“
„Þið misskiljið mig,“ mælti Jón hrærð-
ur, „ég vil alls ekki drekka. Ég skal með
gleði borga matinn fyrir okkur alla, borgið
þið áfengið og njótið þess í friði fyrir mér.“
Hann stóð upp, hringdi borðbjöllunni og
bað þjónustustúlku, sem inn kom, að láta
sig fá reikning yfir matinn.
„Nei, Jón minn,“ mælti Samúel Pratt,
„við getum ekki verið þekktir fyrir að
þiggja mat hjá þér, öðrum eins hérvilling,
sem ætlar að sleikja þig upp við skipstjór-
ann með skinhelgi tómri.“
„Nú, jæja,“ mælti Jón í klökkum róm.
Fyrst svona er komið, þá ætla ég að segja
ykkur það, sem ég annars ætlaði að halda
leyndu.
Framkoma Jóns sannfærði okkur um
það, að eitthvað sérstakt hlyti að hafa
komið fyrir hann, hlýddum við því á ræðu
hans með athygli:
„Saga mín er stutt,“ sagði hann „og ég
get verið stuttorður. Ég hef aldrei þekkt
ánægjulegt heimilislíf. Faðir minn var
drykkfelldur. Fyrst hafði hann verið elsku-
legur eiginmaður og ástríkur faðir, en
áfengið eyðilagði hann. Hann var gleð:-
snauður fyrsti veturinn, sem ég man efth'
mér. Við höfðum engan eldivið, sáralitl8
matbjörg og húsið var mesti hjallur. Einj1
sinni frusu tárin á kinnum mínum; Þa
grét ég sárt af sulti og kulda. Ó, hvað
mamma bað Guð innilega að hjálpa pabb8
og okkur. Og þegar mér óx fiskur uji1
hrygg, kenndi hún mér að biðja líka.
varð að ganga manna í milli og betla. Óð
ég þá oftast snjóinn berfættur og í slitnuU1
fatagörmum. Ég sá önnur börn heit og veJ
búin hoppa glöð og ánægð í skólann. ÞesS1
börn áttu reglusama feður.
Faðir minn fann sárt til ógæfu sinna1
og þráði heitt að snúa við, — en var korU'
inn of langt — hann var orðinn þrael'
vínisns. En hann bað Guð án afláts ^
frelsa sig, og — Guð heyrði bæn hans.
-----Ég var orðinn átta ára gamall, o£
þessi átta ár voru mæðu- og þrautaár.
bið Drottinn að varðveita öll börn frá slíÉ11
eymdarlífi. Svo var það kaldan vetraj*'
morgun einn. Faðir minn hafði ekki veri®
heima um nóttina, og móðir mín sendi m1#
til veitingahússins að vita um hann. Þegu1
ég kom á miðja leið, sá ég eitthvað dök^
liggja í snjónum utan við veginn. Ég gek^
nær — það fór hryllingur um mig — þai'U3
lá maður. Ég herti samt upp hugann, vék
höfðinu við og dustaði snjóinn af andltt'
inu. — Hvílík skelfing! — Faðir mh111,
stirðnaður — dáinn. — Guð hafði b®11'
heyrt hann, frelsað hann.“ —
Hér varð hlé á sögu Jóns. Hann þerrað1
tárin, sem runnu niður eftir kinnum hallS.
Enginn okkar mælti orð frá munni, v>
vorum innilega hrærðir af raunasögu Jójlt'
Svo hóf hann sögu sína á ný:
„Ég hljóp í ofboði til veitingahússins 0'r
bað um hjálp að koma föður mínum heiujj
Veitingamaðurinn lánaði tvo
sína og báru þeir líkið heim 1
kæru félagar. Hvílík nístandi
mín fleygði sér á kné og faðmaði hinn is
kalda líkama, eins og hún vildi lífga haJl1’
með ástaryl hjarta síns. Þrátt fyrir allt °f
allt hafði hún elskað hann heitt og 111111
•lega og alltaf reynt að sýna honum v°
elsku sinnar.
Móðir mín benti mér að koma nær 0
HEIMILISBLA01*1
vinnumel*
1 okkar.
org
Móð11
A
140