Heimilisblaðið - 01.07.1962, Blaðsíða 10

festina, sagði hún sem annars hugar:
„Hversu mikils virði haldið þér annars, að
þessi hálsfesti sé?“
í rauninni bjóst hún ekki við að heyra
nefnda neina risaupphæð, verðgildið var
ekkert aðalatriði fyrir hana, en engu að
síður varð hún fyrir ósegjanlegum von-
brigðum, þegar gullsmiðurinn brosti elsku-
lega og sagði með nokkuð yfirlætislegum
hreim: ,,Ja, þótt þetta séu óvenju fallegar
eftirlíkingar af perlum, mynduð þér ekki
fá fyrir þær nema svo sem 4 til 5 hundruð
franka, ef þér vilduð selja þær.“
Agndofa og sem annars hugar reikaði
hún heim í íbúðina í Batignolles. í fyrsta
skipti í hjónabandinu hafði hún orðið fyrir
vonbrigðum með mann sinn, sem hún hafði
hingað til borið ótakmarkað traust til í
smáu sem stóru. „Fyrsta léttúðarsporið,"
hafði hann sagt. Æjá! Og svona perlur
var hægt að kaupa hvar sem var; allir
höfðu efni á því. Það var varla hægt að
kalla það léttúð í meðferð fjármuna. —
Hún táraðist, af sorg og gremju. En —
skyndilega flaug sá þanki í hug henni, að
ef til vill hefði maður hennar sjálfur orðið
fyrir prettum í kaupunum. Átti hún að
spyrja hann? Nei, það gat hún ekki — af
ótta við að særa hann, ef hann væri þess
meðvitandi, að perlurnar voru óekta — og
til þess að leyna vonbrigðum sínum, lét hún
sem ekkert væri og hélt áfram að bera
perlurnar um hálsinn dagsdaglega.
Að sjálfsögðu hafði þessi uppgötvun eng-
in áhrif á ást hennar til Frédérics, en hún
gerði það að verkum, að Helena varð þög-
ulli í framkomu, í hvert sinn sem henni
varð hugsað til festarinnar.-------
Árin liðu. Þau hjónin voru fyrir löngu
flutt búferlum úr Batignolles í fínna íbúð-
arhverfi. Fátækleg húsgögn þeirra voru
horfin og önnur ríkulegri komin í þeirra
stað, og þau áttu eigið stórt og fallegt hús.
Þegar hér var komið sögu, átti Helena
marga og raunverulega verðmæta skart-
gripi.
En í skartgripaskríni hennar lá ennþá
„hin fyrsta léttúð“ Frédérics — sem beizk
endurminning um vonbrigði hennar forð-
um.
Svo var það ekki alls fyrir löngu, aö
sessunautur Helenu í hátíðlegu miðdegis-
boði hjá Racepurs-hjónunum sagði við
hana: (Hann var þekktur gimsteinasali);
„Ég dáist svo sannarlega að perlufestinn1
yðar, frú. Hún er vissulega ein sú fegurstí*
sinnar tegundar, sem ég hef séð.“
„Æ, finnst yður það virkilega?“
„Já, ég meina þetta, frú mín, og ég veit
ofur vel um hvað ég er að tala,“ hélt ham1
áfram, rétt eins og hann hefði lesið hugS'
anir hennar. „Ég myndi hafa ánægju af
því að mega athuga hana nánar einhvern
daginn, til að geta sagt um verðgildi henH'
ar.“
f rauninni varð Helena ennþá meira
undrandi núna en nokkru sinni í fyri’3
skiptið hjá gimsteinasalanum, sem sagði
henni að perlurnar væru einskis virði. Hú11
hraðaði sér því daginn eftir til hins síðar1
sérfræðings, sem athugaði festina gauni'
gæfilega og sagði að því búnu: „Ég skíú
láta yður fá 100.000 franka fyrir keðjuna>
ef þér viljið vera svo elskuleg að láta inté
fá hana. Einn af viðskiptavinum mínumi
amerískur milljónamæringur, safnar ein-
mitt perlufestum af þessu tagi.“
„En hún er alls ekki til sölu,“ stamað1
Helena upp, í senn steinhissa og frá séJ'
numin af gleði. „Þetta er fyrsta gjöfim
sem maðurinn minn gaf mér . . .“
Hún var í þungum þönkum, er hún gekk
heim á leið. f tuttugu ár hafði einnri^
þessi festi verið orsök leyndrar gremju °£
vantrausts í garð Frédérics. í tuttugu löní
ár hafði Helena haft Frédéric fyrir rang1'1
sök.
Um þetta er hún einmitt að hugsa, Þal
sem hún nú situr og horfir á mann sin11,
Hann les dagblaðið án þess að hafa hu£'
mynd um allt það umrót, sem átt hefur se1
stað í hug hennar. Hann hefur áreiðanleg11
aldrei haft hina minnstu hugmynd um þal’
allt eins og það var. En í takmarkalaus1'1
þörf sinni til að veita honum einhve1'11
snefil af réttlætri uppreisn og þakkl^1’
tekur hún festina af hálsi sér og strýku1
perlurnar varfærnislega í lófa sínum. Ha1111
finnur loks, að augu hennar hvíla á honuh1’
og hann lítur upp frá blaðinu og spy1
l'P
142
HEIMILISBLA®