Heimilisblaðið - 01.07.1962, Side 25

leg föt og dásamlega skartgripi. Hún er
glæsileg kona!“
Með þessum orðum kvaddi hún hann og
Sekk til dyra, en Rinaldo hélt til herbergis
síns.
Dvölin í höllinni var mjög leiðigjörn.
Hallarvörðurinn var mjög hlédrægur, og
helzta tilbreytingin voru samverustundirn-
ar með Margalisu. Kunningsskapur þeirra
Vai’ð smám saman svo góður, að Margalisa
fór að líta gestinn öðrum augum en venju-
legan, ókunnan mann.
Eitt sinn er þau sátu á tali saman, heyrðu
^au háan dynk. „Hvað er þetta?“ spurði
Rinaldo.
Margalisa stökk á fætur og hrópaði:
’^Þetta er úr ógæfusalnum!“ Hún flýtti sér
a burt.
Rinaldo hlustaði í ofvæni, en ekkert
bi.lóð heyrðist framar úr salnum.
Þau Margalisa áttu saman ánægjulega
^öldstund og hann spurði hana margs.
Hann spurði, hvort klaustur væru hér í
aániunda og svaraði hún, að bæði væri
uettumunkaklaustur skammt frá og svo
inustur Klöru-systra. Þau töluðu lengi
Saman, játuðu hvort öðru ást sína og urðu
ekki fyrir öðrum truflunum en af komu
allarvarðarins, sem spurði Rinaldo, hvort
ann ætti að flytja hinum aldna Wicanor
n°kkur skilaboð frá honum.
Þegar Rinaldo var orðinn einn, gekk
ann yfir að glugganum og horfði yfir um-
verfið. Hann veitti því athygli, að menn,
Sarn komu upp til hallarinnar, fóru aftur
kfjaðir smákössum. Hallarvörðurinn
Wlgdi þeim úr hlaði.
Einaldo spurði Margalisu, þegar hún
„°m aftur inn í herbergið: „Er bróðir þinn
larinn?**
»Já.“
»Hvað voru mennirnir að flytja í þessum
uiákössum, sem þeir báru niður fjallshlíð-
ma?“
»Það veit ég ekki.“
»Bróðir minn segir mér ekkert af gjörð-
sínum, en ég veit, að svona kistlar,
mmg þungir, eru oft fluttir héðan.“
»Það er undarlegt."
’Há, það er margt undarlegt hér í höll-
HEim
inni. Bróðír minn segir mér ekkert um
leyndardóma sína eða hallarinnar.“
„Veiztu þá heldur ekkert um leyndar-
dóma óheillasalarins?“
„Bróðir minn segir mér ekki, hvers
vegna hann er ávallt harðlæstur.“
„Trúir þú á afturgöngur ?“
„í landi okkar er því miður nóg af aftur-
göngum og galdrakonum.“
„Hve lengi verður bróðir þinn fjarver-
andi?“
„Tvo daga.“
„Gætir þú ekki náð í lykilinn að saln-
um?“
„Nei.“
„Meðan þau voru að tala saman, heyrð-
ist hljóð úr salnum. Þau hlustuðu bæði, og
Margalisa skalf af ótta. Hann fylgdi henni
til herbergis hennar. Þegar hann var aftur
kominn til herbergis síns, varð hann sér
úti um verkfæri, sem hann notaði til að
opna lásinn á dyrum ógæfusalarins. Þar
inni var dimmt, enda gluggatjöld dregin
fyrir, svo að ekki naut einu sinni tungl-
skinsbirtunnar. Rinaldo komst samt leiðar
sinnar gegnum salinn og inn í annan sal,
þar sem mörg málverk voru á veggjunum
og einnig hálfbrunnin kerti í ljósastikum.
„Hér eru þá lifandi verur á ferðinni, því
að ekki þarfnast andar neinna ljósa,“ sagði
Rinaldo við sjálfan sig.
Eftir langa göngu um sali og hvelfingar,
rakst hann loks á mannveru, sem varð
harla ókvæða við komu hans. Maðurinn var
dökkklæddur, en hvítur á hár og skegg.
Hann hrópaði til Rinaldos: „Hvað ert þú
að gera hér, ógæfusami maður?“
„Hver ert þú?“ spurði Rinaldo kæruleys-
islega, að því er virtist.
„Ertu hér einn?“
„Rinaldo ætlaði að neyða gamla mann-
inn til að segja til sín, en þá komu þrír
menn með brugðna branda fram á sjónar
sviðið. Sá gamli skipaði þeim að taka árás-
armanninn höndum, en Rinaldo, sem
kvaðst vera bróðir Ventimigliu greifafrú-
ar, sagðist mundu verjast til hins ítrasta.
Einn komumanna hrópaði upp yfir sig,
er hann heyrði rödd Rinaldos: „Þetta er
rödd foringja míns Rinaldinis!“
„Hvað heitir þú?“ spurði Rinaldo.
ILISBLAÐIÐ
157