Heimilisblaðið - 01.07.1962, Qupperneq 34

himninum en við hinir, sagði Lodovico.
Hermennirnir höfðu líka náð í Neró. Hann
hlaut hörmulegar endalyktir.
Miklu liði hermanna hafði nú verið fylkt
gegn Rinaldo og flokki hans. Rinaldo og
menn hans lentu líka í hörðum bardaga við
mikið lið frá bænum Oristagni. Og bæjar-
búar gátu sent þessa frétt frá sér að lokn-
um bardaganum: „Við höfum sigrað ræn-
ingjaflokkinn. Rinaldini er á valdi okkar.“
Bæjarbúar höfðu gefið einhverjum af
föngum sínum nafnið Rinaldini. Þeir héldu,
að þeir hefðu hann á valdi sínu, og sá, sem
fyrir valinu varð, lét það gott heita að
hann var kallaður Rinaldini. Fjöldi manns
streymdi til fangelsisins til þess að sjá
þennan fræga ræningjaforingja, þar á með-
al margar konur. Einn fanganna gat strok-
ið úr fangelsinu og gefið þeim, sem eftir
voru af ræningjaflokknum, upplýsingar
um það, sem var að gerast í Oristagni,
Sanardo var þá sendur dulklæddur sem
Korsíkubúi til Oristagni og tókst honum
að koma skilaboðum ásamt laghnífi til
manns þess, sem í Oristagni var talinn
vera Rinaldini. Meðan yfirvöldin voru að
þjarka um með hvaða hætti aftaka afbrota-
mannsins ætti að fara fram, þá gerði hann
sjálfur enda á líf sitt með því að opna sér
æð. Á leiði hans var látinn legsteinn með
latneskri áletrun: Rinaldini — hvíl í friði!
Á meðan þetta fór fram á láglendinu,
var Rinaldo að ná sér eftir sár þau, sem
hann hafði hlotið í viðureigninni við her-
mennina og bæjarbúa í Oristagni. Svo dul-
klæddist hann sem veiðimaður og hélt nið-
ur í dalinn.
Þar rakst hann á unga stúlku, sem lá
sofandi hjá körfunni sinni. Hann tók blóm-
vöndinn af brjósti hennar og lét gullpen-
ing þar í staðinn. Við það hrökk stúlkan
upp og heimtaði aftur blómvöndinn, en
kærði sig kollótta um gullpeninginn.
„Blómvöndurinn er ekki til sölu,“ sagði
hún, „því að hann var mér gefinn.“
Hún bauðst til að gera annan blómvönd
handa honum, svo að hún gæti eignazt
gullpeninginn. Þau þráttuðu um stund um
kaupin, en að lokum bað stúlkan hann að
lyfta fyrir sig körfunni upp á bakið, og
svo héldu þau saman til næsta þorps. Þau
töluðu margt á leiðinni og meðal annars
sagði stúlkan honum, að daginn eftir yrði
mikill markaður í þorpinu.
„Hann er haldinn á ártíðardegi hinnai'
heilögu Claudiu. Þá er nú margt hægt að
kaupa og þá hef ég sannarlega not fyrir
gullpeninginn frá yður.“
„Ég ætla að koma á markaðinn á morg-
un, og ég skal kaupa eitthvað handa þér,
ef þú verður góð og kurteis,“ sagði Rinaldo.
„Það væri þó betra, ef ég gæti sjálí
keypt mér eitthvað á markaðinum. Unnusti
minn er mjög afbrýðissítmur og þolir ekki
að sjá mig með neinum ókunnugum. En ég
gæti sagt, að ég hefði fundið gullpening-
inn . . .“
Nú komu bændur aðvífandi, og hann
kvaddi stúlkuna, um leið og hann sagðb
„Ég stend við orð mín.“
Hann gekk eftir veginum í áttina til lít'
ils skógar, klifraði þar upp í eik og hvíldi
sig þar í þögninni. Allhávært samtal vakti
hann af værum blundi. Tveir heldur vafa'
samir náungar höfðu setzt við rætur trés-
ins og ræddu saman.
„Og greifinn hefur þá greitt fyrirfraffl ?
spurði annar.
„Helminginn, eins og ég var búinn að
segja. Hér er þinn partur. Hinn hlutam1
fáum við, þegar við komum með fengin11
til hans. Greifinn elskar stúlkuna, og hamr
vill láta nema hana brott, úr því að ekk1
er hægt að ná henni með öðru móti.
Markaðurinn er á morgun, og þangað koma
venjulega aðalsmennirnir úr nágrennÍJlU
og þangað kemur líka stúlkan með móður
sinni. Um kvöldið fer hún heimleiðis uU1
skóginn og þar verður henni rænt.“
„Ef ég væri Lomaniere markgreifi,
mundi ég láta stúlkuna í friði.“
„Það vill hann ekki. Hún er falleg,
faðir hennar, Moniermi barón, er ríkast1
aðalsmaðurinn hér um slóðir, og því borgM
það sig að reyna að krækja í slíkan fisk-
„Það held ég nú verði upphlaup út aí
þessu!“
„Hvað kemur okkur það við. Markgreif'
inn verður að taka afleiðingunum."
„Segjum nú, að einhver unnusti ríði h®1
við hlið vagnsins? Slíkir náungar hafa
166
heimilisblað10