Heimilisblaðið - 01.12.1964, Qupperneq 29

Rinna. vinkaði með keyrinu sínu, og
lehard Kampe, sem búinn var að bíða
' fulla þrjá stundarfjórðunga, gekk út til
Peirra án þess að sýna hin minnstu merki
°þolinmæði, enda þótt honum væri mikið
uiðri fyrir.
»Afsakið, að ég hef látið yður bíða,
lei'ra Kampe,“ mælti Dahlia. „En það hef-
r komið dálítið óþægilegt fyrir mig í
m°rgun, og ungfrú Garde hefur verið svo
eiskuleg að koma hingað til mín.“
"Það þykir mér leitt að heyra. Ég er
ef til vill að gera ónæði?“
>,Já, ég get ekki beint neitað því“, svar-
aði Dahlia, án þess að draga úr óskamm-
feilninni.
„Mig langaði aðeins til að frétta eitt-
V£*ð af vesalings Róbert,“ sagði hann.
„Þér hefðuð getað hringt.“
„Það var freistandi að fá sér hressandi
S°ngu yfir engið.“
þetta skipti buðu þær honum ekki til
^^rgunverðar, eins og hann hafði þó von-
að, að þær myndu gera. Honum hafði
Verið boðið inn í mannauða stofu og feng-
' Jugblað; þar hafði hann svo setið og
beðlð, matarlaus.
„Hvernig líður Róbert annars?“ hóf
anri máls að nýju.
„Þökk fyrir, honum hefur liðið ágæt-
ega i nótt.“
”Og konunni hans?“
Þögn. Hann sperrti eyrun og beið í of-
v$ni.
Konurnar litu hvor á aðra spyrjandi.
^ hlia sneri sér við fyrirvaralaust og gekk
brott; það var hennar háttur að sýna
°num fram á, að hann hefði hreyft við
^hrnurn bletti. Unga stúlkan í fagra reið-
ningnum stóð hins vegar kyrr og setti
^p yfirlætislegan virðuleysissvip. Augu
s a^bu höfðu sagt við hana: „Þú skalt
egía honum það.“
^ ’’^að hefur komið dálítið skelfilegt fyrir,
^ Kampe,“ hóf Rinna máls.
°dd hennar var svo heimulleg og vin-
teí'nleg, að Richard hugsaði sem svo: Það
^^ISBLAÐIÐ
er eitthvað sérstakt sem hún vill mér.
Honum var fyrir löngu orðið ljóst, að þess-
ar konur voru báðar harðar í horn að
taka — að minnsta kosti, þegar maður
af hans tagi var annars vegar.
„Hvað hefur komið fyrir?“ spurði hann
með djúpri leikhúsröddu. „Segið mér það.
Þér getið borið fullkomið traust til mín.“
„Það finn ég líka, að ég get,“ mælti
Rinna á sinn elskulegasta hátt. „Og ég
held einnig, að þér getið orðið hjálplegur
móðir Róberts — sem vinur hans. Vesal-
ings ólánssama móðir hans. Hún gerði allt,
sem í hennar valdi stóð, til þess að eigin-
konu Róberts gæti liðið vel hér í húsinu,
fundizt hún vera heima og svo sannarlega
velkomin. Þér vitið líka, að þetta fannst
henni.“
„Já, mikil ósköp, það veit ég. Ég á við
— að maður komst ekki hjá því að sjá
það og taka eftir því.“
„Hún er — hún er farin burt.“
„Burt? — Er Tía farin burt? Hefur
ykkur orðið sundurorða.... ég á við, eftir
öll þau elskulegheit, sem hún hafði orðið
fyrir hér —“
„Það var ekki sagt eitt styggðaryrði,“
svaraði Rinna að fyrra bragði. „Hún fór
leiðar sinnar í gærkvöldi. Það komst samt
ekki upp fyrr en í morgun.“
„Nú, en hvers vegna í ósköpunum?
Hvernig hefur hún komizt héðan? Hún
var þó bíllaus."
Svar Rinnu var biturt og kuldalegt:
„Hún komst í bíl Martins Groves.“
„Er — er hann kannski farinn lika?“
„Þau eru strokin, bæði tvö. Og þá vitið
þér það,“ mælti Rinna.
„Hamingjan góða!“ stundi hann upp.
„Eigið þér við, að. .. . “
„Það er ekkert efamál. Hann skildi eftir
bréf til frú Kelmer. Kona Róberts er farin
burt með Martin Grove heim til hans. .. . “
„Heim? Hvert heim?“
„Til eyjarinnar hans í Seychell-eyjaklas-
anum.“
„Á meðan Róbert liggur ósjálfbjarga
249