Heimilisblaðið - 01.12.1964, Síða 30

uppi í herberginu sínu,“ stundi hann hátt
og þegnsamlegast.
„Já, er það ekki voðalegt“, svaraði
Rinna.
„Ég skil þetta bara ekki.“
„Sama sagði lika frú Kelmer. Hún var
beinlínis lömuð af skelfingu, þegar ég kom
hingað."
„Þetta er líka skelfilegt áfall fyrir hana.“
Og það er lika ekki sem bezt fyrir mig
sjálfan, hugsaði hann og nagaði sig í
handarbökin; allt af þarf ég að vera jafn
óheppinn!
„Já. Ég hef ráðlagt henni að skrifa lög-
fræðingnum sínum. Þetta hlýtur auðvitað
að enda með hjónaskilnaði,11 sagði Rinna
í ásökunartóni. — Og hverri hugsuninni
eftir aðra skaut upp í kollinn á honum.
1 gær hafði hann búið yfir leyndarmáli,
sem hann hefði getað selt þessari ungu
stúlku fyrir drjúgan skilding. En nú hafði
Martin Grove eyðilagt. þá fjáraflaleið fyrir
honum, með því að gera leyndarmálið svo
gott sem einskis virði. Því að Rinna Gard
myndi nú geta fengið Róbert, strax þegar
löglegur skilnaður væri kominn í kring.
Hinn opinberi skilnaður! Richard Kampe
nísti tönnum. Látum þau bara sóa pening-
um í skilnað, hugsaði hann, — lögfræð-
ingurinn fær þá að minnsta kosti eitthvað
í aðra hönd. En ef hann mætti sjálfur fá
einhverju að ráða, þá skyldi lögfræðingur-
inn ekki verða sá eini, sem græddi á þessu
máli.
„Þetta kemur mér til að hugsa um dá-
lítið,“ mælti hann.
„Hvað?“
Ég læt ekkert uppi ókeypis, hugsaði
hann. „Um Róbert,“ svaraði hann og leit á
hana óblíðu augnaráði.
„Hafði hann miklar mætur á henni?“
spurði Rinna kæruleysislega.
„Mætur? Hann er brjálaður í henni, ger-
samlega af vitinu genginn," svaraði Kampe
og lagði áherzlu á hvert orð.
Sér til óblandinnar ánægju sá hann, að
orð hans hittu beint í mark.
250
„Hvað þekkið þér hana eiginlega vel?'
spurði hún svo fyrirvaralaust.
Hann brosti dauft og leit á hana út undan
sér, sem gaf henni hvort tveggja til kynna,
að hann þekkti Tíu mæta vel. En í stað
þess að svara beint, spurði hann:
„Hvers vegna viljið þér vita það?“
„O, bara vegna þess að móðir Róberts
þekkir svo fjarska iítið til hennar. Það e1
þó ekki nema eðlilegt, að hún vilji fá a^
vita eitthvað um hana, eða finnst yður Þa^
ekki? Og segið mér líka eitt,“ bætti hún
við í næstum alúðlegum tón, „var ekki
unin, að þér dvelduzt eitthvað hjá Róbert
sem gestur hans, eftir að hann kæmi hein1
úr brúðkaupsferðinni?“
„Jú, það var það,“ svaraði hann undi’-
andi.
„Líður yður vel þar sem þér eruð til
húsa? Ég veit það hlýtur að vera ág®^
fólk þar, en samt hlýtur að vera leiðinlegt
þar. Mynduð þér hafa nokkuð á móti Þv_*
að heimsækja mig á morgun og snæða h]a
mér miðdegisverð upp úr hálfníu? Þel
mynduð hitta þar fjöldann af athyglisverðn
fólki, sem þér mynduð hafa gaman af.“
Hún ætlaði sér að kynna hann fyrir vih'
um sínum. Kampe varð stöðugt meira undi'
andi. „Þúsundfaldar þakkir, þetta er fralTl
úr hófi elskuiegt af yður.“
„Dahlia bað mig að spyrja, hvort Þel
viljið stanza hér nú og snæða morgUrl'
verð,“ sagði Rinna. „Þér þiggið það, er Þa^
ekki? Ég ætla að skreppa inn snöggvast
og segja henni það.“
Þegar inn í dagstofuna kom, sagði Rinllíl
við Dahliu: „Ég sagði við hann að þú ósk'
aðir þess að hann stanzaði hér og snsedd1
morgunverð, og sjálf er ég búin að bjóða
honum í miðdag á morgun. Hann veit he>
mikið um hana.“
„Ég vil fá að vita eins mikið um hana
og hugsazt getur — áður en Róbert keih®
til heilsunnar," svaraði Dahlia. „Þú átt vi®>
að hann viti í rauninni eitthvað?"
„Meira en lítið,“ svaraði Rinna og ki1^
aði kolli á áhrifamikinn hátt.
HEIMILISBLAnIÍ)