Heimilisblaðið - 01.03.1965, Qupperneq 30

\
„Þú mátt örugglega reikna með því, að
ég kæri mig um þig,“ sagði hann, og rödd
hans var nokkuð ógreiginleg.
Og í fyrsta skipti var honum nú fylli-
lega ljóst, að hann elskaði hana; og ekki
aðeins að hann elskaði hana, heldur innst
inni þráði, að hún reyndist vona hans og
óska verð. Hinsvegar var honum einnig
vel ljóst, að hugsun hans var ekki lengur
fullkomlega skýr gagnvart þessari ungu
konu, sem hann ætlaði að giftast. „Ég er
ástfanginn upp fyrir haus,“ sagði hann við
sjálfan sig.
Hún þrýsti hönd hans fastar og gerði
jafnframt öi’væntingarfulla tilraun til að
reyna að fá hann til að hlusta á sig — að
minnsta kosti að vissu marki.
„Ég vildi svo gjarnan segja þér það sem
ég sagði Róbert á sinni tíð. — Foreldrar
mínir voru ekki gift. Það var í stríðinu —
þau gátu ekki fengið pappírana í lag í
fljótheitum, en þau ætluðu að giftast þegar
pabbi fengi orlof næst. En þetta orlof kom
aldrei. Móðir mín aðvaraði mig margsinnis
við því að gera nokkuð þessu líkt. Hún
sagði, að ástin væri þess verð að gjalda
fyrir hana það sem gjalda bæri, en það
væri hjónaband og annað ekki. Hún dó
þegar ég var sautján ára.“
Hann hélt enn um hönd hennar, þegar
hann sagði:
„Og þetta sagðirðu, Róbert? Og það
gerði hvorki til né frá?“
„Til og frá?“
„Ja, eftir því sem ég þekki Róbert....
ég á við, að samt sem áður giftist þú hon-
um?“
Aftur var komið að þessu sama — hún
varð enn að vera á varðbergi.
„Myndi það hafa gert til eða frá í þín-
um augum?“
„Ekkert myndi skipta máli, þar sem þú
værir annars vegar, Tía.“
„Ertu viss um það? Ekkert?“
„Við hvað áttu?“ spurði hann snöggt og
í allt öðrum tóni. „Auðvitað myndi ekkert
skipta máli, nema------“
„Nema — hvað?“
„Nema það, ef ég kæmist að því, að þú
ski-ökvaðir að mér, hefðir mig að fífli.“
Henni hitnaði allri, en rödd hennar vai'
orðin merkilega kæruleysisleg, rétt eins og
það væri af einskærri forvitni, er hun
spurði: „En ef þú nú kæmist að slíku?“
Það varð þögn, á meðan honum varð
hugsað til Rinnu — Dahlíu — alls þess.
sem hafði leitt til þess, að hann sat nú her
við þetta borð ásamt Tíu. Hann hafði næst-
um því verið búinn að gleyma tildrögutn
þess, að hann var kominn suður á eyjuna
sína með eiginkonu Róberts. Furðulegt, a^
honum skyldi hafa getað liðið þetta allt úr
minni.
H
„Þá giftum við okkur samt sem áður,
svaraði hann.
„En. . . . ? Því að þú myndir segja: en
er ekki svo?“
„Jú, ég myndi segja en. Það yrði
vissu leyti þvingað hjónaband. — Hvað
börn snertir, þá myndi ég ekki vilja eig11"
ast þau, ef ég gæti ekki borið virðing11
fyrir móður þeirra og treyst henni — að
ég nú ekki tali um, að ég yrði að geta elsk-
að hana.“ ((
„Þú hefur aldrei fyrr minnzt á börn,
sagði hún.
„Mér fannst nógur tíminn til þess.“
„En ég hef hugleitt þetta . vandarnát
Martin.“
„Hefurðu það?“ svaraði hann blíðlega-
Andartak gleymdi hann símskeytinu, al.
hún hafði brennt viku áður; hann gleyn11'1
sömuleiðis þögulli framkomu hennar
hinni vafasömu skýringu hennar; einm»
freistni sjálfs sín — sem hann hafði reýty
að standast fram til þess — í þá átt a,
útvega sér afrit af skeytinu til þess að sJa
hvað í því stóð. Og öllum öðrum tortrýgS1
legum augnablikum og spurningum .-•••.
„Tía,“ sagði hann. „Þú munt aldial
skrökva að mér — er það? Segðu Það'
Lofaðu mér því. Ef kvenmaður skrol<val
að karlmanni, er allt eyðilagt.“ 0
Sava gekk inn með bréf á bakka
færði henni brosandi. I sömu andrá og 11
sá bréfið, varð hún óttaslegin við að ta
við því. Samt rétti hún fram höndina 0
greip það án þess að hika. Ef hún va
hrædd við þetta bréf í rauninni, Þa
hún þó enn hræddari við að sýna
var
slíka
iP
74
HEIMILISBLAÓ