Heimilisblaðið - 01.11.1972, Síða 3

Undnrsamleg reynsla mín
í Lourdes
Eftir Marie de Vrahnos.
Ég held ekki, að lífshamingjan sé meira
Undir ytri aðstæðum okkar komin en þeim
hinum innri. — Hvernig gæti það annars
hafa gerzt, að við hjónin urðum fyrir þeirri
reynslu — eftir 24 ára búskap — að eitt
árið reyndist okkur ár hörmunga á ytra borði,
en að sama skapi eitthvert hið hamingjurík-
ast í hjónabandi okkar? Það hófst með því,
að við Pierre lögðum af stað frá Los Angeles
1 Kaliforníu, í station-bíl þar sem rými var
fyrir hjólastól Pierrse og áttum að takmarki
Lourdes í Frakklandi. Og allt endaði þetta 12
tnánuðum síðar, er ég sendi kistu hans heim
a leið til Bandaríkjanna.
Allt til ársins 1953 höfðum við notið ríku-
legrar og áhyggjulausrar tilveru. Veitinga-
húsið okkar var fyrir Pierre ekki aðeins við-
skiptavettvangur; það var líf hans allt.
Pierre var bæði heillandi í framkomu og vel
Sefinn maður. Hann hafði á sínum tíma náð
úoktorsprófi í heimspeki við háskólann í
Aþenu, og honum var yndi í því að ræða
heirnspekileg efni og list við ýmsa þá gáfu-
menn sem mæltu sér mót í „Hjá Pierre“. Það
Var ánægja hans að hvetja unga listamenn,
°g um árabil lét hann af hendi rakna ríku-
'egar fjárupphæðir til styrktar þeim.
Sjúkdómur Pierres gerði fyrst vart við sig
með því móti, að honum fannst hann vera
i3I'eyttur og illa upplagður. Við héldum það
væri eitthvað sem kæmi og færi af sjálfu
sér og þyrfti ekki að vera neitt óeðlilegt, þar
sem Pierre var orðinn 57 ára og því enginn
unglingur lengur. En sjúkleikinn bara ágerð-
ist æ meir. Við leituðum til fjölda lækna og
sérfræðinga, en frá ársbyrjun 1954 var hann
neyddur til að vera í hjólastól. Að lokum
tjáði þekktur taugasérfræðingur mér hinn
beizka sannleika: að Pierre þjáðist af því
sem hann nefndi amyotrofisk lateralsklerose
— ólæknandi mænusköddun, sem leiddi til
lömunar og vöðvarýmunar; hann gæti varla
lifað lengur en árið.
Ég tók þá ákvörðun að segja Pierre ekki
sannleikann. Hann var fríhyggjumaður — og
ef hann fengi að heyra lokaniðurstöðu tauga-
sérfræðingsins, þá væri honum ógjörningur að
leita nokkurs staðar andlegs styrks eða hugg-
unar. Sjálf átti ég til staðfasta trú, sem ég
gat hallað mér að, og þess vegna var mér
unnt að búa ein yfir dómsorði læknisins. Jafn-
vel dætumar okkar tvær fengu ekkert að vita.
Á miðju ári 1955 höfðu læknisvitjanir og
sjúkrahúskostnaður hoggið allstór skörð í þá
fjármuni sem við höfðum getað lagt til hlið-
ar. En einnig þeim hlut hélt ég leyndum fyrir
Pierre — annars hefði það aðeins aúkið á
kjarkleysi það, sem hafði nú þegar gripið
hann.
Um þessar mundir varð mér hugsað til