Heimilisblaðið - 01.11.1972, Blaðsíða 22

NATAUA
Framhaldssaga eftir Jennyfer Ames
17. kafli.
Natalie hafði ákveðið að vera kuldaleg og
róleg gagnvart Bob, þegar þau hittust. Hún
mundi halda áfram að vinna sitt starf af
sömu samvizkusemi og áður, en að öðru leyci
ætlaði hún að forðast of náin samskipti við
hann.
Þessa ákvörðun tók hún á langri andvöku-
nótt, eftir atburðina á Spana. Eftir að hún
hafði skilið við Bob, hafði hún hlaupið upp í
herbergi sitt, kastað sér á legubekkinn og
grátið ofsalega. Hún lét grát, eða móðursýki,
sjaldan ná tökum á sér, en eftir þetta kvöld
var hún gjörsamlega niðurbrotin.
Annarri eins auðmýkingu hafði hún aldrei
orðið fyrir, og það versta var að það var að
miklu leyti hennar eigin sök. Hún hefði aldrei
átt að láta það eftir Bob, að fara út með honum
á skemmtistað. Þótt það væri afmælisdagurinn
hennar, var það engin afsökun. Hann var
kvæntur maður, og auk þess hafði Marjorie
svo sannarlega horn í síðu hennar.
Hún veit að ég elska hann, hugsaði Natalie.
Það er þess vegna, sem hún hatar mig.
Innra með sér fann hún, að það eina rétta
sem hún átti að gera, var að segja upp stöð-
uni, og hverfa úr lífi hans, en hún hafði ekki
þrek til þess. Ef hún gerði það, mundi líf
hennar glata allri ánægju og tilgangi. Hún
krafðist svo lítils. Aðeins þess, að fá að vera
í nærveru hans, og hjálpa honum í störfum
hans. í kvöld hafði hún í raun og veru sætt
sig við framkomu Marjorie. Þess vegna álas-
aði hún Marjorie ekki eins mikið og sjálfa sig.
Hún átti einnig að álasa Bob, en hún elskaði
hann of heitt til þess að geta það.
Morguninn eftir var Bob afar þreytulegur
og þungbúinn. Svo þreytulegur og raunamædd-
ur að sjá, að Natalie hvarflaði ósjálfrátt frá
þeirri ákvörðun sinni, að vera formleg og
kuldaleg gagnvart honum. Hana langaði þvert
á móti til að segja eitthvað fallegt og skemmti-
legt við hann, til þess að hressa hann og
gleðja.
Hana grunaði, að Marjorie hefði verið ó-
sanngjörn gagnvart honum, og að þau hefðu
rifist, og um það var auðvitað ekki hægt
að spyrja. Þess vegna hélt hún öllum sam-
ræðum þeirra, um efni starfssviðsins.
Bob reyndi af fremsta megni, að láta sem
ekkert væri um að vera, en hann var óróleg-
ur. Hugsanir hans snérust um allt annað en
starfið. Hann gerði sér grein fyrir, að hann
þurfti að biðja Natalie afsökunar, en vissi
ekki, á hvern hátt hann átti að gera það.
Hann langaði mest til að falla á kné, og
biðja hana fyrirgefningar. Hann var þess
fullviss, að hún var djúpt særð, yfir því sem
skeð hafði, og hún var sú manneskja í heim-
inum, sem hann vildi sízt særa.
Ef til vill var það bezt — fyrir þau bæði
— að hún hætti hjá honum. Henni yrði auð-
velt að fá aðra stöðu. En hugsunin um að
missa hana, fyllti hann óttatilfinningu. Á ein-
hvern óskýranlegan hátt, var hún orðin svo
nátengd lífi hans, starfi hans og framtíð.
Án hennar mundi vanta eitthvað raunveru-
legt, þetta undarlega sjálfsöryggi, sem var
honum sjálfum ómissandi í starfi hans. Þetta
vakti hjá honum kvíða og ótta.
Hann barðist við, að viðurkenna þetta
ekki fyrir sjálfum sér. Hann reyndi að full-
vissa sig um, að þetta stafaði af því, hvað
hann hafði þekkt hana lengi. En honum var
ljóst, að skýringin á þessu átti sér dýpri
rætur.
Hann hafði ákveðið, að gera upp sakirnar
við Marjorie, þegar hann kæmi heim. Hún
skyldi fá að heyra berum orðum, álit hans
á henni. Á heimleiðinni hafði hann búið sig
undir, hvað hann ætlaði að segja, en Marjorie
218
HEIMILISBLAÐIÐ