Heimilisblaðið - 01.11.1972, Blaðsíða 11

hinna og þessara fyrirtækja. En enginn þeirra
hafði haft áhuga á að ráða til sín mann með
örlitla teiknihæfileika. Ekki einu einni fyrir
smásklding. Það var aðeins atvinnutilboð, sem
hann hafði fengið. Einhverntímaí október
hafði kvikmyndahúsaeigandi við Broadway
orðiði svo hrifinn af þriggja álna lengd hans
og kraftalegum skrokk, að hann hafði boðizt
til að ráða hann sem dyravörð í skarlatsrauðu
úniformi gullbróderaðu. Tommi hafði vísað til-
boðinu frá, stoltur á svip. Slíkt væri ekki starf
fyrir mann sem væri fæddur Beaufort.
Sannleikurinn var nefnilega sá, að Tommi
var ekta Beaufort, af þeirri gömlu, ærukæru,
vellauðugu ætt, sem í hálfa aðra öld hafði átt
menn í fremstu embættum bg sett mikinn
svip á samkvæmislífið í háaðli New Yorkborg-
ar. Hann var sonur sjálfs Tómasar Beaufort,
hins þekkta fjármálamanns og óhagganlega
þrasara, sem hafði efni á því að setja heilan
banka á höfuðið með því einu að kinka kolli —
og reyndar sýnt það í verki að hann gat það.
Fyrir tveim árum hafði Beaufort gamli
„kinkað kolli“ til sonar síns í þeim tilgengi
að reka hann út úr höll sinni við Park Avenue,
og ekki aðeins út úr höllinni, heldur burt úr
lífi sínu. Það var þó ekki sökum þess að
Tommi hafði kvænzt Sally. Að vísu hafði Sally
ekki átt neina peninga, en hún var þó allavega
virðingarverð stúlka. Nei, ólukkan var sú, að
Tommi hafði staðfastlega neitað því að gerast
bankamaður. Hann vildi verða listamaður.
Listamaður! Tómas eldri spýtti orðinu út úr
sér í þeim tóni, að ljónin í dýragarðinum hefðu
fengið gæsahúð, ef þau hefðu heyrt það.
„Þú ert Beaufort! “ þrumaði hann í eyra
sonarins. „Þú ert fædur til að verða banka-
ftiaður. Og bankamaður skaltu verða, þótt ég
yrði að ... .“
„Já, en ég vil það bara ekki,“ svarði Tómas
yngri og leit beint í augu föður síns, sama
sterka augnaráðinu. Hann hafði erft sinn hlut
af stolti og þrjósku ættarinnar.
„Þú ert fávís, þrjóskur, þrákelkinn og blind-
nr heimskingi og kraftidjót!" þrumaði farðir
hans. „Þú listamaður! — Þú verður aldrei
hstamaður. Ég efast stórlega um að þú getir
gert nokkuð það sem gagn væri að!“
„Ég gæti þó alla vega reynt.“
„Þú getur reynt að svelta, já! Og þú skalt
þá ekki ómaka þig við að koma til mín eftir
hjálp. Þegar þessum dyrum verður eitt sinn
lokað, þá halda þær áfram að vera lokaðar —
og þeim verður ekki lokið upp aftur, það
máttu bóka!“
Þannig varð skilnaður þeirra, og Tomma
þótti það mjög miður, því að honum þótti
vænt um föður sinn. Hann vissi, að faðir hans
myndi aldrei láta undan. Slíkt gerðu Beaufort-
arnir nefnilega aldrei.
í fátæklegri enda Sjöttu götu, þar sem fullt
er af glysvöruverzlunum, hjúskaparráðningar-
skrifstofum og þess háttar, nam Tommi staðar
aftan í hóp fátæklegra klæddra manna, sem
safnazt höfðu þarna fyrir utan lítinn skemmti-
stað. í glugganum hékk skilti sem á var letrað:
Aflraunamaður óskast til að sýna róðrarvél.
í glugganum sat feitlaginn ungum maður,
súr á svip, og andlitið eins og á bolabít, og
streittist við að sýna handtökin við róðrarvél.
Náunginn var ber ofan mittis og aðeins klædd-
ur stuttbuxum.
Beaufort lagði aftur af stað. Þá varð honum
hugsað til jólanna og Sallyar. Hann gat ekki
einu sinni keypt handa henni jólagjöf. Jafnvel
ekki matinn á jólaborðið. Hann nam staðar.
Hann sá í anda sjálfan sig, beinan afkomanda
Beaufortanna, sitja úti í glugga eins og hvem
annan sölukarl og til athlægis fyrir alla veg-
farendur. Gamlir vinrir hans gætu jafnvel séð
hann, meira að segja einhverjir úr fjölskyld-
unni, já, það gæti jafnvel gerzt að sjálfur
faðir hans ætti þarna leið framhjá einn góðan
veðurdag.
Það fór hrollur um hann við þá tilhugsun.
Honum varð aftur hugsað til jólanna og
Sallyar — og fór aftur og tók sér stöðu í
biðröðinni þar sem menn skráðu sig í róðrar-
mennskuna í útstillingarglugganum.
Dyrunum var lokið upp, og fram í þær kom
eigandi fyrirtækisins, sem hét I. Pinsk. Hann
renndi smáum svínsaugum yfir umsækjenda-
hópinn.
„Halló, þú þarna!“ þrumaði hann og benti
í átt til Tomma. Tommi gekk á eftir honum
inn í húsið.
„Úr með þig,“ sagði hr. Pinsk. Tommi týndi
af sér spjarimar og stóð í buxum einum og
bol.
„Gott og vel! “ sagði Pinsk. „Þú getur feng-
Heimilisblaðið
207