Heimilisblaðið - 01.11.1972, Blaðsíða 9

að ég hafi sannfært hann um, að sjónarmið
mín eru rétt, og ég var ekki svo lítið hreykin
þegar hann lagði handlegginn yfir axlir mér
og sagði: ,,Þér eruð jafn fagrar sem þér eruð
menntaðar, Colette."
Þetta gæti litið út eins og hver önnur
kurteisisorð, en hvernig hann sagði það, og
augnaráðið um leið og hann talaði þessi
orð ... ! Ég átti von á því á hverri stund,
að hann segði hug sinn allan, en þar sem
hann lét það ógert hlýtur það að stafa af
því, að hann er í senn mikill heimsmaður og
þó hlédrægur og jafnvel feiminn að eðlisfari.
Pimmtudagur, 28. maí.
Var að leika tennis í dag, en það var óvenju
leiðinlegt. Hendri kom ekki. Hann er í bíl-
ferðalagi um ítalíu ásamt vini sínum. En
hann hefur ekki gleymt mér. Hann hefur
sent mér kort frá öllum þeim bæjum sem
hann hefur komið til. Solange var á ferð með
eitt einstakt kort, sem hún hafði fengið, og
hampaði því eins og sigursveig. Það var und-
irritað með samskonar kveðju og til mín, en
hún leggur það út á alrangan hátt vesling-
urinn sá arna, svo ég næstum vorkenni henni;
hún gerir sér jafnvel vonir um að giftast
Henri. Að vísu er hann frjálslyndur og lýð-
ræðissinnaður, en ég get ekki skilið að hann
kæri sig um iðnaðarmannsdóttir, sem ekki á
grænan túskilding og hvorki er girnileg né
fín í tauinu.
Hún kom heim til mín og sagði — roðnaði
Um leið, drottinn minn! ... : „Ég held næst-
um því, að honum þyki svolítið vænt um mig.
.,Jæja,“ anzaði ég kæruleysislega. En þetta
fór í taugamar á mér, svo ég bætti við: „Því
heldurðu það?“
„Ó, af svo mörgu. Eins og vegna þess, að
hann tók undir handlegginn á mér, þegar við
Vorum á leið til tennisvallarins."
Mig langaði mest til að biðja hana um að
halda sér saman. Hann hefur áreiðanlega
ekkert langað til að vera í félagsskap hennar,
uema kannski af vorkunnsemi. Sannleikur-
inn er fremur sá, að hún hefur hengt sig á
hann; hún er ein af þessum ungu stelpum
sem láta kyssa sig við hvert tækifæri. En hún
hefur víst engin önnur áhugamál, veslingur-
inn; ekki getur hún tekið þátt í venjulegu
samtali, jafn ómenntuð og hún er.
Mánudagur, 1. júní,
Ég fékk kort frá Bordeaux. Henri skrifar,
að hann komi til Parísar á mánudag. Eftir
samtalið við Solange hef ég verið í slæmu
skapi. Menn eru stundum hrifnir af heimsk-
ustu stelpunum, en ég fæ mig bara ekki til
að trúa því, að smekkur Henris sé svo slæm-
ur. Pabbi spurði hvort ég væri lasin, og
mamma sagði ég liti svo illa út að ætla mætti
ég hefði ekki lifað á öðru en ediki dögum
saman. Ég get ekki hætt að hugsa um fram-
komu Henris gagnvart Solange; hann hefur
áreiðanlega verið að narrast að henni. Annað
get ég naumast skilið.
Líklega heldur hann, að ég kæri mig ekki
um hann. Ég vildi ég vissi, hvemig ég ætti
að fara að því að koma honum á sporið, svo
hann geti sagt það sem honum býr heitast
í brjósti. En ég vil alls ekki láta hann finna,
að ég sé ástfangin af honum; hann gæti álit-
ið mig of léttúðuga — eða haldið að ég væri á
höttunum eftir peningunum hans ... eins og
Solange er. Ó, hvað karlmenn eiga gott að
geta beðið þeirrar sem þeir kæra sig um.
Föstudagur, 19. júní.
Ég er svo hamingjusöm, svo hamingjusöm
að ég veit ekki í hvom fótinn ég á að stíga.
Þegar við vomm að leika tennis í dag, þá
ákvað ég að veita honum svolitla hvatningu,
því hann var svo alvarlegur og hugsi. Ég sá,
hvað hann var glaðlegri þegar við skildum;
hann sagði svo lágt að aðeins ég gat heyrt
það: „Colette, viljið þér lofa mér að tala við
yður undir f jögur augu? Það er dálítið áríð-
andi, sem mig langar til að spyrja yður um.
Ef ég má hitta yður við Sorbonne í fyrra-
málið, gætum við þá ekki rabbað saman yfir
smáglasi?“
Ég féllst á það óðara, yfir mig hamingju-
söm og full eftirvæntingar, en ég held mér
hafi tekizt að stilla mig svo vel, að hann
hafi ekki heyrt hvað rödd mín skalf; hins-
vegar gat ég ekki stillt mig um að senda Sol-
ange sem stóð álengdar hreykið augnaráð —
og ég varð þess vör, að hún fann vel, hvaða
meining lá að baki.
Laugardagur, 20. júní.
Klukkan 10,30, þegar fyrirleturinn var bú-
inn, flýtti ég mér nákvæmlega eins og ég var
vön, en ekki meira. Henri beið úti á götunni
Heimilisblaðið
205