Heimilisblaðið - 01.11.1972, Blaðsíða 8

Lífið er leikur - Tap eða gróði
Smásaga í bagbókarformi eftir Jacques Constant
Úr dagbókarbrotum Colette Debrives:
Miðvikudagur, 4. marz.
í gær, meðan við vorum að leika tennis,
kynnti Frédéric mig fyrir honum. Enda þótt
það væri í fyrsta skipti sem ég sá hann,
fannst mér ég hafa þekkt hann lengi. Kannski
var það vegna þess að vaxtarlag hans, lima-
burður og útlitið allt var svo áberandi líkt
þekktum leikara. Hann heilsaði mér mjög
kurteislega og brosti svo að skein í hvítar
tennur hans, og augnaráð hans þegar hann
virti mig fyrir sér kom mér til að roðna, þó
mér þætti það miður. Hann er í einu orði
sagt dásamlegur, þessi Henri Caston. Henri!
En hvað það er annars fallegt nafn!
Laugardagur, 11. apríl.
Við erum búin að hittast aftur, á tennis-
vellinum. Hann leikur meistaralega vel. Bolt-
inn hjá honum svífur eins og svala, lágt yfir
netið. Oftast tókst mér að kýla á móti. Ég
reyndi mikið til að standa mig vel, og ég
get víst sagt með góðri samvizku, að ég hafi
leikið óaðfinnanlega. Ég lagði mig alla fram
við að sigra, og ég hefði líka gert það, þar
sem Jean-Pierre lék rétt í meðallagi.
Henri hafði Solange sem mótspilara. Hún
lék einnig í meðallagi, en það var greinilegt,
að það tókst henni aðeins af því að hún reyndi
að sýna Henri sína beztu hlið. Ég held hún
hefði getað sparað sér ómakið, því að Henri
veitti henni varla eftirtekt; hinsvegar sló hann
mér gullhamra fyrir leik minn. Ég skil ekki,
hvað að mér var, en sennilega hef ég verið
of taugaspennt; ég féll í grát. Ó, ég hefði
getað lamið sjálfa mig. Skyldi honum hafa
fundizt ég heimsk? Mér fannst Solange brosa
af meðaumkun. Ooh!
Föstudagur, 1. maí.
Hundrað sinnum hef ég sagt við sjálfa
mig, að hann sé ekkert fyrir mig. Hann er
alltof fríður, alltof gáfaður og alltof vel upp
færður til að giftast venjulegri stelpu eins
og mér, jafnvel þótt pabbi minn sé skrif-
stofustjóri. Skyldi hann vita það, að pabbi
er fær um að láta mig fá vænan heimanmund,
og ætti ég að láta hann fá vitneskju um það
við tækifæri? Hvað um það! Ég er heldur
ekki viss um, hvort hann hefur nokkum á-
huga á peningum, hann er sjálfur svo ríkur.
Hann verður svo háðslegur í röddinni þegar
maður minnist á þá. Þannig verður hann líka
ef minnzt er á misræði millum hjóna, en mér
finnst bara ekkert hlægilegt við það; hann
beinlínis hlær, ef ég minnist á þetta.
Svo mikið hef ég þó skilið, að honum fell-
ur vel við mig. Hann horfir mikið á mig, og
í veizlunni hjá frú d’Omoncourts um kvöldið
dansaði hann mestmegnis við mig eina.
Reyndar dansaði hann eitthvað við Solange
líka, en ég er nú ekkert hrædd hennar vegna.
Ég get sagt þér það, kæra dagbók, að hún
þolir alls ekki samjöfnuð við mig. Svo eru
gáfur hennar heldur ekki neitt sérstakt. Hún
getur eiginlega ekki talað um neitt, og maður
þarf ekki að hafa verið oft með henni til að
skilja hana út og inn.
Mér finnst hún geti sparað sér að vera að
gefa Henrri auga; vöxtur hennar er ekkert
sérstakt, axlirnar eins og á kampavínsflösku
og tennurnar dökkar. Hún hlær alltof hátt og
oft, og hún er upprifin við alla og engan. Hún
ber ekki minnsta skynbragð á, hvað er við-
eigandi. Ef ég væri Henri, myndi ég ekki einu
sinni líta í áttina til hennar, og ég myndi
gæta þess að láta ekki bendla mitt góða nafn
við hana. Hún er í fáum orðum sagt ein lítil
smágæs.
Sunnudagur, 17. maí.
í mínum augum er Henri hinn fullkomni
ungi maður. Ég er nú orðin viss um, að hann
er ástfanginn af mér og kann vel við sig
í návist minni. Við vorum saman á Vorsýn-
ingunni um daginn og ræddum um ítalska
list. Hann hefur mætur á Botticelli og
Ghirlandajo, en ég aftur á móti á Barto-
lommeo og del Sarto. Mér er nær að halda,
204
HEIMILISBLAÐIP