Heimilisblaðið - 01.11.1972, Qupperneq 5

Vesalings ungi maðurinn hafði verið blindur
írá fæðingu, og færustu sérfræðingum hafði
ekki tekizt að hjálpa honum hið minnsta. En
Þar sem verið var að baða hann, rak hann
UPP lágt vain og greip höndum fyrir augun.
Fyrir kraftaverk hafði hann hlotið sjón, og
Þegar dagsljósið barst augum hans í fyrsta
sinni, orkaði það þjáningarfullt. Þegar hann
fór frá Lourdes, var hann alsjáandi, og
Pierre hafði orðið vitni að því sem jafnvel
hann í allri sinni tortryggni gat ekki efazt um.
Nokkrum vikum síðar var komið með lít-
inn sjö ára gamlan dreng til Lourdes. Hann
var gjörsamlega lamaður öðrum megin og
handleggur og fótur visnir. Eftir fimm daga
fór að gerast kraftaverk á drengnum: Pierre
varð vitni að því, hvemig smám saman færð-
ist líf í hina lömuðu líkamshluta og hvemig
Þeir urðu gildari, unz þeir urðu að lokum
eðlilegir.
Þá var það sem Pierre ákvað að gerast
kaþólskur. Hann vildi, eins og hann orðaði
Það, eiga hlutdeild í þeim trúarbrögðum sem
hjálpuðu og hughreystu alla hina óendanlegu
°g þjáðu pílagríma. í Lourdes hafði hann kom-
>zt að raun um, hversu framtakssamur og
°eigingjarn kristindómurinn getur verið í
starfi sínu. Dögum saman hafði hann fylgzt
^ieð því, hvernig tekið var við pílagrímunum
°Pnum örmum, án tillits til trúarbragða þeirra,
kynþáttar eða hörundslitar. Allir vom vel-
komnir, og enginn var spurður þess, hvort
hann væri fær um að borga fyrir sig. Vel-
Sjörðastarfsemi þessi var þeim mun áhrifa-
^eiri sem hún fór fram af miklum vanefnum,
en ekki í neinni auðlegð. Við tókum til dæmis
^ftir því, að sjúkrahúsið með sín 1000 rúm
atti varla til nóg af teppum til að breiða yfir
sjúklingana.
Pierre komst mjög við af þessum skorti, og
hann hét systrunum af Nevers-reglunni því,
a® hann skyldi kaupa 1000 teppi af beztu
tegund og gefa þau sjúkrahúsinu Minnkandi
fíárráð okkar gátu alls ekki staðið undir slík-
Urn tilkostnaði, svo ég greip fram í fyrir hon-
um og útskýrði það, að við yrðum að kaupa
'ePpin í Ameríku og að það tæki langan tíma
að fá þau afgreidd og afhent.
Það var um þetta leyti sem ánægja Pierre
naði hámarki. Hjólastóllinn hans var orðinn
^ElMILISBLAÐIÐ
miðdepill stöðugt vaxandi skara af vinum og
kunningjum. Við ókum um í litla station-bíln-
um okkar, stundum upp til f jallanna, og jafn-
vel Baska-fjárhirðarnir urðu góðvinir okkar.
Svo undarlegt sem það var, fann ég engu
síður til ánægjunnar en Pierre, enda þótt mér
væri ljóst að honum hrakaði stöðugt og átti
skamt eftir. Ég ein vissi, að sjúkdómurinn
myndi senn ná til lungnanna og gera honum
erfitt fyrir um andardrátt. Þegar þannig væri
komið, yrði ég að fara með hann til Toulouse,
þar sem ég hafði komið því svo fyrir, að hann
gæti hafzt við í stállunga. En með sjálfri mér
var ég þakklát fyrir það, að einmitt síðasta
árið skyldi Pierre auðnast að upplifa krafta-
verk á sjálfum honum, einmitt það ár sem ella
hefði orðið honum langur og þungbær harm-
leikur, án vonar.
í október var komið með bandarískan dreng,
sem var með krabbamein í mjöðm og öðrum
fæti. Drengur þessi bjó í sama hóteli og við,
og skömmu eftir komuna þangað hitti hann
Pierre í forsalnum. Hann haltraði til hans á
hækjum sínum og sagði: „Ég heiti John. Hvað
heitið þér?“
Óvenjugóð vinátta tókst með þeim Pierre
og John. Þeir urðu óaðskiljanlegir. Pierre þótti
vænt um allar manneskjur, en tilfinningar
hans í garð þessa drengs voru eins og föður
til sonar.
Þá tóku að gera vart við sig þau sjúkdóms-
einkenni, sem ég hafði óttazt. Tími var kominn
til að fara til Toulouse. Þegar ég skýrði það
fyrir Pierre, að við yrðum að fara, skildist
honum áreiðanlega hversu alverlega var komið
fyrir honum. Hann bað mig þess eins að fylgja
sér að hinum helga stað í hinzta sinni.
Þar, í hinum fagra og friðsæla helli, heyrði
ég hann biðja í dýpsta innileika: „Ég hef
leitazt við að lifa samkvæmt því sem sam-
vizka mín hefur boðið mér, og ég hef notið
ríkulegs og langs lífs. Góður Guð, nú bið ég
fyrir honum John litla, sem er kominn hingað
til að leita hjálpar frá þér. Hann á enn allt
lífið fyrir höndum, og ég held að hann eigi
eftir að geta framkvæmt margt og mikið. Sé
það vilji þinn, þá bið ég þig: Tak þú mitt líf —
og láttu þennan dreng fá heilsu sína aftur.“
Fáum dögum eftir að Pierre var komið fyrir
í stállunganu í Toulouse, var honum veitt við-
201