Heimilisblaðið - 01.11.1972, Qupperneq 13

Ástin í aftanskini á Broadway
Smásaga eftir Johannes Runoda.
Þegar ég var á heimleið úr leikhúsinu varð
ástin á vegi mínum. Fundir okkar áttu sér
stað á Broadway milli 51. og 52. götu, fyrir
Utan hús þar sem í þann tíð stóðu tveir hag-
lega gerðir fílar. Ég var vanur að nema stað-
ar andartak og virða fyrir mér fíla þessa,
sem stóðu þarna og veifuðu rönunum nótt
og nýtan dag í þolinmóðri vélrænu. Jafnvel
lifandi fílar virka róandi á mann, og þá ekki
síður gervifílar.
Það var smáskrýtinn og smávaxinn maður,
sem gekk í áttina til mín. Ég minnist þess,
að hann var klæddur þröngum frakka klæð-
skerasaumuðum, sem hæfði honum alls ekki,
°g að á höfði bar hann Ijótan grænan hatt,
sem var allt of lítill og dinglaði til á hvirfli
hans. Maðurinn steig léttum og stuttum
skrefum og brosti óaflátanlega, líka þegar
hann talaði um dapurlega hluti. Litlaust and-
lit hans var bæði ungt og gamalt, og það var
við hann eitthvað fallegt og afkáralegt í senn.
Hann vingsaði höndum meðan hann talaði,
°g handahreyfingamar voru þekkilegar.
Þarna gekk hann nú rakleitt að mér, setti
fingurna upp í græna hattinn og sagði: ,,Gott
hvöld, helmingur."
Það er ekki alltaf úrvalsfólk sem óvænt
gengur að ókunnugum á Broadway og býður
gott kvöld, svo ég lét sem ekkert væri og hélt
afram að horfa á fílana. En litli maðurinn
stóð kyrr og sagði:
,,Þér munið kannski ekki eftir mér?“
,,Nei,“ svaraði ég. „Satt að segja minnist ég
þess ekki að hafa séð yður fyrr. Hver eruð
þér?“
„Ég er Ástin,“ svaraði maðurinn.
„Öldungis," sagði ég, „þá þekki ég yður
rnætavel. Hvað finnst yður um þessa tvo
fíla? “
„Mér finnst allt gott um þá. Þeir gera mér
ekki neitt; þeir eru með vél í stað hjarta. En
mannfólkið þjakar mig með þess eilífu ást.“
„Ber að skilja það sem svo, að þér hafið
eitthvað með miðlun ástar að gera?“ spurði
ég. „Ef svo er, þá býst ég ekki við, að þér
hafið heppnina með yður.“
„Heppnina," svaraði Ástin, „það væri líka
óhugsandi. Annar aðilinn elskar alltaf meira
en hinn, og þeim síðarnefnda leiðist.“
„Þetta hef ég lesið í einhverju skrítlublaði,“
sagði ég.
„Má vera,“ sagði sá stutti, „en þetta er
bara engin skrítla, heldur blákaldur sannleik-
ur. Hvernig er það með yður sjálfan?"
„O, gengur ágætlega, þakk fyrir ... Hversu
lengi hafið þér gegnt þessu núverandi starfi
yðar?“
„Frá því ég dó.“
„Svo þér eruð dauður?"
„Já, ég lézt þann 28. febrúar árið 1928 í
Baltimore,“ sagði litli maðurinn og brosti
stórum.
„Hvernig vék því við?“
„Það var hún Anitra.“
„Anitra?“
„Já. Hún mölvaði brúna sem ég hafði reist
af ýtrustu nákvæmni í það heila ár sem við
þekktumst. Hún var með stóra og fallega boga
eins og George Washington-brúin, og það var
reyndar hún sem batt mig við Anitru. Hún
hélt mér líka saman, það er að segja þar sem
ég var veikur fyrir. Ég hefði steypzt í djúp-
ið, ef ekki hefði verið þessi brú. Hún hafði
lofað að heimsækja mig þennan dag. Hún átti
að koma í mat klukkan eitt, en hún kom ekki.
Ég var að hringja til hennar allan eftirmið-
daginn, en enginn svaraði. Það var ekki fyrr
en hún svaraði um fimmleytið, og þá með
reiðiröddu. Ég spurði hana hvar hún hefði
verið, og þá sagði hún að mig varðaði ekkert
um það; og þegar ég spurði hvers vegna hún
hefði ekki komið eins og við hefðum ákveðið,
Heimilisblaðið
209