Heimilisblaðið - 01.11.1972, Síða 23

hafði verið svo niðurbrotin af sjálfsásök-
unum og gráti, að hann gat ekki fengið sig
til að segja neitt. Hún þrýsti sér kjökrandi
Upp að honum.
„Elsku Bob. Ég veit að ég er slæm. Þú
ert reiður við mig, sem von er. En ég var
afbrýðisöm. Og svo varstu svo andstyggi-
legur við mig, þegar þú fórst, um morgun-
inn. Hún er sjálfsagt eins frábær og þú seg-
ir, en ég get ekki gert að því, að ég hata
hana, vegna þess, að þér líkar vel við hana.
Þú ættir að vera upp með þér, í stað þess
að vera reiður. Þetta er aðeins ein sönnun
þess, hvað ég elska þig.“
Áður en hann fengi ráðrúm til að svara,
hafði hún faðmað hann enn fastar að sér, og
þrýst tárvotri kinninni að hans.
„Elskaðu mig, Bob .. . vertu nú góður. Ég
veit að ég hefi verið andstyggileg, og ég
yðrast svo innilega. Kysstu mig, elsku Bob,
og segðu að þú elskir hana Marjorie Davs
þína.“
Hann kyssti hana á ennið, og reyndi að
losa handleggi hennar af hálsi sér. Þessi
barnslega iðrun, hafði þurrkað út allar ásak-
animar, sem hann hafði ætlað sér að láta
dynja á henni. Reiðin hafði sjatnað, og hann
fann sig tilfinningalausan, gagnvart henni.
Honum fannst, eins og hún væri einhver ó-
kunnug kona.
„Kysstu mig ekki svona, Bob ... ekki eins
og ég sé gömul frænka. Kysstu mig eins og
þú gerðir hér áður. Faðmaðu mig fastar að
þér, og segðu að þú elskir mig. Þú verður
að segja, að þú elskir mig.“
„Auðvitað elska ég þig,“ sagði hann á-
herzlulaust og brosti dauflega. „Ég vildi bara
óska .. .“ Hann þagnaði, og óskaði þess að
hann hefði ekki sagt þetta enn einu sinni.
Hvað þýddi að draga þetta á langinn? Hon-
um var að finnast þetta óþolandi.
„Óska hvers?“ Stundum hefi ég óskað
þess, að framkoma þín væri ekki eins og hjá
hræddum krakka. Það er ekki aðeins þú, sem
hefur tilfinningar, heldur einnig aðrir.“
„En þér fannst einmitt það svo skemmti-
legt við mig, að ég hagaði mér eins og bam.
Þér fannst ekkert að því.“
Hann svaraði ekki. Það var ekki hægt. í
Upphafi hafði honum fundist það ekki skipta
máli. Á hveitibrauðsdögunum hafði honum
fundist þessi eigingjarni bamaskapur hennar
skemmtilegur og aðlaðandi. En það, sem áð-
ur hafði veitt honum ánægju, var nú orðið
að plágu. Hann skammaðist sín fyrir það,
er honum varð það ljóst, að hann vildi ekki
hafa barn, heldur fullþroskaða konu, sem
eiginkonu. Hann vildi eiga konu, sem var
greind og skilningsrík, og hann gat talað við
um starf sitt og áhugamál, en ekki dekur-
barn, sem rausaði óendanlega um samkvæm-
islífið, og allskonar einskisverða hluti, sem
hann hafði engan áhuga fyrir.
Um nóttina svaf hann í búningsherberg-
inu. Hann afsakaði sig með því, að hann
væri kvefaður, og gæti smitað hana. En hann
vildi vera einn, og reyna að gera sér grein
fyrir því, hvernig ástandið var onðið.
Og þegar hann lá þarna og hugsaði, fór
hann að undrast, að hann skyldi nokkum
tíma hafa orðið ástfanginn af Marjorie. Nú
var honum ljóst, að hann þráði að elska
konu á allt annan hátt en þá. Hafði hann
verið blindaður af glæsileika hennar og
æskufjöri?
En jafnvel þótt tilfinningar hans hefðu
breytzt gagnvart henni, skyldi hún ekki verða
þess vör. Áður en hann sofnaði, hafði hann
ákveðið, að vera góður og nærgætinn við hana.
Og það var hann. En hinir kvenlegu eigin-
leikar hennar, vöktu hjá henni gmn um, að
ekki væri allt með felldu. Þetta var eiginlega
of mikið af því góða.
„Þú ert svo hugsunarsamur og nærgætinn
við mig, að mig langar stundum til að öskra,“
kvartaði hún. „Þú kemur ekki fram við mig
sem eiginkonu, heldur eins og sjúkling, sem
greiðir þér vel fyrir hjálpina.“
Hann hló. „Hvað viltu að ég geri? Berji
þig?“
„Miklu heldur. Þá yrði ég að minnsta kosti
viss um að þú elskaðir mig.“
„Þetta hljómar eins og setning úr lélegu,
nýmóðins leikriti,“ svaraði hann brosandi.
„En þetta er satt. Við höfum ekki þráttað
í marga daga. Ef tvær manneskjur elska hvor
aðra, geta þær ekki verið lausar við að þrátta."
„Á ég að kasta diskinum í höfuðið á þér?“
spurði hann hlæjandi, en hún hristi höfuðið
og snéri talinu að öðm.
Heimilisblaðið
219