Heimilisblaðið - 01.11.1972, Qupperneq 24

Henni fannst hún vanrækt. Eðli hennar var
þannig, að hún þarfnaðist aðdáunar til þess
að lifa. Eftir því sem dagamir liðu varð hún
úrillari og taugaspenntari. Því tillitssamari
sem hann varð, gerðist hún önugri og órólegri.
Hún fór að velta því fyrir sér að komast
eitthvað burtu, að minnsta kosti stuttan tíma,
til þess að losna við andrúmsloftið á heimilinu.
Það var svo tilbreytingalaust og kæfandi,
fannst henni.
Tækifærið bauðst, þegar frú Hedburn bauð
henni að koma í lystisnekkju sína, er lá í
Cannes.
„Þú verður að koma,“ sagði Rita Hedbum,
ákveðin. „Þar verður líf og fjör, og ég vil
endilega fá þig, til þess að hafa ofan af fyrir
herrunum, t. d. Luis Cados, sem er Argentínu-
maður, og mjög kurteis og glæsilegur. Ég er
viss um að þú verður brjáluð í hann. Faðir
hans á um það bil hálfa Argentínu, og allt
kvenfólk liggur marflatt fyrir honum.“
Marjorie hló. „Glæsilegir Argentínumenn
freista mín ekki. Þar að auki á ég eiginmann.“
„Heyr á endemi. Þú meinar að þú sért gift
manni, en hann hefur meiri áhuga á innyflum
annarra, en sjálfri þér.“
Marjorie hló enn, en þó kom þetta óþægi-
lega við hana.
„Ég verð að spyrja Bob fyrst,“ sagði hún.
„Larry Burgess kemur. Hann er víst góður
vinur þinn.“
„Hann var það. Ég hef nú sjaldan séð hann
upp á síðkastið."
„Er það virkilega?" Rita Hedburn skemmti
sér ágætlega.
„Ég hef séð hann mörgum sinnum á
skemmtistöðum að undanförnu, með gull-
fallegri ungri stúlku, með koparlitað hár.“
„Með koparlitað hár? Segðu ... segðu mér
meira frá henni, Rita.“
Rita útmálaði fegurð Natalie, og hún heyrði
að Marjorie varð öskureið, en hélt að það væri
aðeins vegna þess, að þessi ókunna stúlka
hafði klófest einn af vinum hennar.
Natalie færði boðið í tal við Bob, sama
kvöldið.
„Ég get ekki skilið hvernig þér kemur til
hugar að fara þetta,“ sagði hann. „Ég get
ekki þolað þennan Hedburnlýð.“
„Frúin er bæði glæsileg, rík ... og skemmti-
leg.“
„Hann tók vindling og kveikti í honum með
eldspýtu.
„Hún er sjálfsagt skemmtileg vegna þess
að hún hagar sér eins og fífl, í hverju einasta
samkvæmi. Jæja, þér finnst hún skemmtileg."
Marjorie kastaði sér niður í eitt legubekks-
hornið og stundi uppgerðarlega.
„Ég er búin að gefa upp alla von um, að
þér geðjist að mínum vinum. Þú álítur vist
að gott skap, sé einhver glæpur.“
„Mér geðjast ekki að konum, sem haga sér
ósæmilega, meðal annars fólks,“ svaraði Bob.
Hún sló út höndunum. „Þú ert svo sorglega
þröngsýnn, Bob. Hugsa sér, ósæmilega. Er
það minn elskulegi eiginmaður, eða gömul
piparjómfrú, sem er að tala við mig?“
Bob snéri sér bálvondur að henni. „Ef þú
vildir hætta því að vera með svona bölvaðan
þvætting, Marjorie, gætum við átt hér saman
reglulega ánægjulegt kvöld.“
„Ánægjulegt kvöld. Meinarðu það, þegar við
sitjum hér alein, sé það ánægjulegt? Ef til
vill fyrir þig.
„Hvaða þýðingu hefur það, að vera að þrasa
út af þessu?“
„Nei. Við skulum heldur tala um gleðskap-
inn á snekkjunni hjá frú Hedburn. Þú hefur
vonandi ekkert á móti því, að ég fari þang-
að, Bob?“
„Nei. Ekki ef þér líður betur að vera með
þessu fólki, en mér. Sjálfur kynni ég betur við
mig í einhverjum flutningabát."
„Þú hefur alla tíð haft dálæti á hversdags-
legu fólki,“ sagði hún hæðnislega, og horfði
á hann gegnum hálflokuð augun.
„Hvað meinarðu með því?“ spurði hann
höstuglega.
„Svo sem ekkert,“ svaraði hún kæruleysis-
lega. „Þú hefur alla tíð kunnað bezt við þig,
innan um fátæklinga. Manstu hvernig þú varst
við fólkið á austurströndinni, þegar þú byrj-
aðir sem læknir. Og þú gengur ennþá með
veikleika, gagnvart slíku fólki. Er það ekki
satt, Bob?“
Fyrst varð hann eldrauður í framan og síð-
an hvítgrár.
„Ef það er Natalie sem þú meinar ...“ sagði
hann hörkulega.
220
HEIMILISBLAÐIÐ