Heimilisblaðið - 01.11.1972, Qupperneq 25

„Hver segir að ég meini Natalie. Elsku Bob.
Það er svo fjarri því. En fyrst þú minntist á
hana, þá hefurðu ef til vill gaman af að heyra
hvað Rita sagði mér í dag. Natalie og Larry
Burgess, eru óaðskiljanleg. Ég tók eftir því,
sem var í undirbúningi, kvöldið á Spana. Hún
er sýnilega ekki öll, þar sem hún er séð.
Hún gaf honum auga, meðan hún laumaði
þessum fréttum að honum. Henni fannst að
hann hefði gott af því að vita um samband
Natalie og Larrys, og hafði áhuga fyrir því,
hvemig þessar fréttir verkuðu á hann.
„Ég trúi því nú betur, að það sé Burgess,
sem er að sækjast eftir henni. Hvemig veiztu
eiginlega, að þau séu mikið saman? Frú
Hedbum hefur aðeins verið að segja þetta,
til þess að ergja þig sjálfa.“
„Uss. Það tala allir um þetta.“ Marjorie
yppti öxlum. „En hversvegna ætti ég að vera
örg yfir því? Ég hélt að þú yrðir það frekar,“
bætti hún við og kímdi.
„Þar skjátlast þér,“ svaraði hann þurrlega.
„Ert þú þá ánægð?“
„Þér lætur svo illa að látast, Bob. Vesalings
þú. Ég vorkenni þér stundum. En það hlýtur
að vera lítillækkandi fyrir mann með þínar
gáfur og viðurkenningu, að lúta í lægra haldi
fyrir eins treggáfuðum samkvæmisdindli eins
og Larry Burgess."
Bob svaraði ekki. Hann þrammaði út úr
stofunni, og skellti hurðinni á eftir sér.
„Bob! Bob!“ hrópaði Marjorie vingjarnlega.
En eina svarið, sem hún fékk, var fótatak
hans í anddyrinu.
Hún hallaði sér út af á legubekkinum, og
reyndi að sjá þetta allt í spaugilegu ljósi, en
henni tókst það ekki. Hún hafði það á til-
finningunni, að þetta hefði aðeins orðið til
þess, að breikka gjána, sem hafði myndast,
milli hennar og Bobs, og að hún yrði ef til
vill aldrei brúuð.
Var það hennar sök? Ekki gat henni fund-
ist það. Hún gat ekki beðið þess, að sálast úr
leiðindum, með því að sitja heima, og bíða eft-
ir honum á hverju kvöldi, og stundum langt
fram á nótt. Hann vissi að hún elskaði fjör
og gleði, og naut sín í samkvæmum. Ef að
hann elskaði hana virkilega, því gat hann þá
ekki verið glaður yfir að vera með henni, þar
sem skemmtilegt var? Ef til vill elskar hann
mig ekki lengur, flaug henni skyndilega í hug.
Hún skelfdist við þessa hugsun. Hún hafði
trúað á ást Bobs svo lengi. Og það yrði ekki
þjáningalaust að glata henni.
Hún opnaði dymar og gekk fram á gang-
inn, að vinnuherbergi hans, og opnaði dymar
hljóðlega.
Hann sat við skrifborðið, og grúfði andlitið
í höndum sér. Hún varð hrærð þegar hún sá
þetta. Hana langaði mest til að hugga hann.
Hún gekk í áttina til hans, en þegar hún var
komin hálfa leið, leit hann snögglega upp.
Andlitið var fölt og afmyndað, augun hörð
og bitur. Hún sá, að hann var örvinglaður, en
hún fann með sjálfri sér, að það var ekki
hennar vegna. Það var vegna þess, sem hún
hafði sagt honum um Natalie Norris. Vor-
kunnsemin hvarf, og hún varð miskunarlaus
og köld aftur.
„Hvað vilt þú?“ spurði hann rólega.
Hún nam staðar fyrir framan hann, hnarr-
reist og hörkuleg.
„Ég kom aðeins til þess að segja þér, að ég
hefi ákveðið að taka boði frú Hedbums. Þér
er auðvitað sama. Er ekki svo?“
„Þú skalt gera eins og þú vilt sjálf,
Marjorie.
Rauðar varir hennar herptust saman. Aug-
un skutu gneistum.
,Það er einmitt það, sem ég ætla aðg era.“
18. kafli.
Natalie hafði verið talsvert í félagsskap
Larrys, síðustu vikurnar. Gegn því sem Larry
var vanur, að konur sæktust eftir félagsskap
hans, varð hann nú nauðugur viljugur að viður-
kenna að það var hann sem þurfti að ganga á
eftir Natalie. Hún hafði til þessa ekki gefið
honum undir fótinn, né verið óvingjarnleg við
hann. Hún fór út með honum, þegar hann
bauð henni, og virtist skemmta sér. Hún hlust-
aði á hið glaðlega, innihaldslausa spjall, og
gat stundum hlegið hjartanlega. Að flestu
leyti, hagaði hún sér eins og aðrar ungar,
laglegar stúlkur, sem hann daðraði við —
þangað til þau voru á leið heim í bifreið, og
hann reyndi að faðma hana að sér og kyssa
hana. Þá var hún ósveigjanleg. Einu sinni
beitti hann valdi til að kyssa hana, en þá rak
Heimilisblaðið
221