Heimilisblaðið - 01.11.1972, Síða 27

hafi þær aldrei svarað atlotum þeirra, en því
hafði hann aldrei trúað.
„Ég held að ég yrði næstum hræddur, ef
þú yrðir ástfangin af mér, Natalie.“
Hún hrökk við, og sneri fölu andlitinu að
honum.
„Hvers vegna segir þú þetta?“
„Ég veit það ekki. Ef til vill hefði það svo
mikla þýðingu fyrir þig að ég væri ekki mað-
ur til að uppfylla vonir þínar.“
Þau sátu þegjandi um stund. Hann bauð
henni vindling, en hún afþakkaði. Hann kveikti
í sínum og horfði hugsandi í glóðina.
„Natalie," sagði hann að lokum. „Ég er
ekki viss um það, nema mér félli það vel, að
þú yrðir virkilega ástfangin af mér.“
Hún reyndi að hlæja, en tókst það ekki
eðlilega. Rödd hans hafði fengið nýjan, alvar-
legan hljóm.
„Þú mundir ekki þola það, Larry. Hversu
oft hefur þú ekki sagt, að þú hafir ekki löng-
un til að vera ástfangin af nokkurri konu?“
„Ég veit það. En í kvöld ...“ Hann hreyfði
sig órólega, og brosti í myrkrinu. „Ég veit
ekki hvort mér finnst ég vera erkiasni, eða
maður, sem í alvöru vill breytast til batnaðar.
En ég vildi óska þess, Natalie, að þú yrðir
ástfangin af mér. Ðg vil gjaman kvænast þér
■.. að minnsta kosti í því hugarástandi sem ég
er í núna.“
..Þér mun áreiðanlega líða betur á morgun,
Larry,“ sagði hún næstum biðjandi.
Hann hló glaðlega. „Fjandinn hafi að ég
viti það. En eins og er, er ástand mitt ef til
vill hættulegt. Finnst þér það ekki?“
Hann tók um aðra hönd hennar og dró hana
nær sér.
„Hefi ég nokkra von, Natalie?‘/
„Ég veit það ekki,“ hvíslaði hún. „í sann-
leika sagt, veit ég það ekki, Larry,“ bætti hún
örvæntingarfull við.
„Allt í lagi, Natalie," svaraði hann aðeins.
»>Ég skal ekki vera nærgöngull við þig. Ég veit
hvað það er þungbært, að vera þvinguð til að
elska, og geta ekki endurgoldið það. En ég
mun freista gæfimnar þegar ég kem til baka.
„Ert þú að fara í ferðalag? Henni fannst
hún verða vonsvikin. Hún var orðin háð því,
að skemmta sér á kvöldin með honum. Það
hafði veitt henni bæði sjálfstraust og ánægju.
„Aðeins nokkrar vikur. Ef til vill verð ég
ekki lengur en eina viku. Ég veit það ekki.
Það veltur allt á því, hversu skemmtilegt
það verður. Ég er boðin um borð í lysti-
snekkju, sem amerískur kunningi minn á.
Hann heitir Hedbum og er í Cannes.“
„Ég öfunda þig, andvarpaði hún. „Ég hefi
aldrei komið til útlanda.“
Hann hló lágt, og lagði höfuðið að öxl
hennar. „Ég skal bjóða þér til útlanda í brúð-
kaupsferðina okkar, Natalie. Til alls þessa
fagra. Til yndislegra staða, sem þig hefur
dreymt um — ég veit að þig hefur dreymt
um þá. — Ég veit að litla, yndislega höfuðið
þitt, er alltaf fullt af dagdraumum.“
„Ég vona, að þú skemmtir þér vel, Larry.“
„Ég mun gera mitt bezta.“ Hann brosti.
„Ég mun gera mitt bezta til að gleyma þér.
Losa mig algjörlega undan áhrifum þínum.
Takist mér það ekki verð ég annaðhvort að
kvænast þér, eða verða brjálaður. Hann hló
og hún hló, en hlátur beggja var þvingaður.
19. kafli.
Natalie sá, að það var Ijós inni hjá Annabel,
þegar hún kom heim. Hún nam staðar, dá-
lítið óákveðin, og fann til löngunar að spjalla
dálítið við Annabel, því hún kveið því, að
fara ein inn í herbergi sitt.
Hún bankaði varlega á hurðina, og opnaði
hana. Annabel lá í rúminu, og las í kvik-
myndablaði. Natalie brosti ósjálfrátt.
„Halló, Annabel. Hvaða kvikmyndahetja
eða kvikmyndadís er það núna?“
Annabel gretti sig og kastaði blaðinu til
hennar.
„Ég er orðin hundleið á þessu öllu saman.
Fáðu þér sæti. Ég ætla að laga okkur tesopa.“
„Er ekki orðið of framorðið til þess?“
„Nei, alls ekki. Klukkan er ekki orðin eitt,
og ég er ekkert syfjuð ennþá. Ég held að ég
sé orðin tunglsjúk. Hefurðu tekið eftir því
hvað tunglið er stórkostlegt í kvöld?“
Natalie gekk út að glugganum og leit út.
Það var fullt tungl og óvenju stórt og lík-
ast því, sem það hengi milli himins og jarðar.
„Varstu úti með þessum nýja vini þínum,
Larry Burgess?" spurði Annabel, meðan hún
lét renna vatn í ketilinn.
Heimilisblaðið
223