Heimilisblaðið - 01.11.1972, Qupperneq 29

elskaði hann á annan hátt, sem ég geri. Ég
þvingaði sjálfa mig til þess að trúa þessu.
Ég hélt að þetta væri aðeins aðdáun. En nú
veit ég, að það var meira en aðdáun. Ég
hefi elskað hann, síðan ég var fjórtán ára —
öll þessi ár.“
Annabel lagði handlegginn um herðar
henni. „Hertu þig upp. Þú verður að losa þig
úr þessum viðjum. Að öðrum kosti eyðilégg-
Ur þú líf þitt.“
Natalie horfði á hana með tárin í augun-
Um. „En hvað á ég að gera, Annabel. Ég hefi
ákveðið að segja upp starfi mínu hjá dr.
Brad, en ég treysti mér ekki til þess. Það
væri eins og ég rifi hjartað úr brjósti mínu.“
„En þú verður. Þú verður að gleyma öllu,
sem honum við kemur. En meðan þú sérð
hann á hverjum degi, er það útilokað. Það
hlýtur þú að skilja.“
„Já, ég skil það. En nú verð ég víst að
fara að halla mér. Mér — mér er dálítið
óglatt.“
Hún stóð upp, og hálfhljóp inn í herbergi
sitt.
20. kafli
Natalie var föl en ákveðin, þegar hún kom
á skrifstofu Bobs daginn eftir. Hún ætlaði að
segja upp formlega og láta sem ekkert væri,
og gefa þá ástæðu, að henni hefði boðist starf,
sem hún framtíðar sinnar vegna, gæti ekki
neitað.
Að minnsta kosti hundrað sinnum um nótt-
ina, hafði hún yfirvegað hvemig hún ætlaði
að segja þetta. Hún kunni þetta orðið utan
að. Samt sem áður var hún dauðhrædd um,
að hún myndi ekkert af því, þegar hún stæði
frammi fyrir honum. Hún gæti alveg eins
farið að gráta. En það mátti hún ekki gera.
Það yrði alveg hræðilegt.
Það lá hrúga af bréfum á borðinu, en hún
snerti ekki við þeim. Hún sat við skrifborð-
ið, starði á klukkuna og taldi mínútumar sem
liðu alltof hægt. Tíu mínútur — fimm mín-
útur ... fimm mínútur og þá kæmi hann,
og hún yrði að henða sig upp, og tala við
hann. Gera það strax. Ekki vera að hika.
Hún vætti varimar, og fann nú til sömu
ógleðinnar og kvöldið áður.
Það liðu fimm mínútur og enn fimm mín-
útur. Hann kom óvenju seint, sem sjaldan
skeði. Því þurfti hann að vera svona seinn,
einmitt í dag. Vissi hann ekki, að taugar
hennar voru þandar til hins ýtrasta.
Enn liðu fimm mínútur og svo aðrar fimm.
Hún reis á fætur, og fór að ganga eirðarlaus
um gólf. Hún beit á neðri vörina, svo að
næstum blæddi.
„Það kom sendill með þetta bréf, ungfrú
Norris.“ Það var dyravörðurinn. Hann rétti
henni bréfið.
Hún þekkti rithönd Bobs, og byrjaði að
titra. Hún reif það upp í flýti. Bréfið var
sýnilega skrifað í flýti með blýant.
„Kæra Natalie.
Ég skrifa þetta í bílnum á leið til stöðv-
arinnar. Mér barst hraðskeyti frá Edinborg,
og var beðinn að koma þangað og gera skurð-
aðgerð á jarlinum af Lothner, tafarlaust. Ég
veit ekki hvað ég verð marga daga fjarver-
andi, en þar sem ekkert aðkallandi liggur
fyrir hjá okkur, skiptir það ekki miklu máli.
Ég veit að þú munt annast allt sem þarf,
meðan ég er burtu. Ef eitthvað áriðandi ber
að, lætur þú mig vita.“
Síðan fylgdi heimilisfang í Edinborg, ef
hún þyrfti að hafa samband við hann.
Hún hneig niður í stólinn við skrifborðið,
titrandi af feginleika. Tárin runnu niður kinn-
ar hennar, en hvort það var af hlátri eða
gráti vissi hún ekki. Henni létti svo óvænt,
að það nálgaðist taugaáfall. Hún hafði fengið
frest. Hún mundi verða hér á skrifstofu hans
í nokkra daga enn, í þessu elskaða umhverfi,
þar sem allt minnti á hann.
Hún var í algjörri óvissu um það hvenær
Bob kæmi til baka, en þegar hann birtist
skyndilega í dyrunum, rak hún ósjálfrátt upp
lágt óp.
Hann brosti dauflega. „Gerði ég þig
hrædda?"
„Ég vissi ekki hvenær ég átti von á þér.“
Hann hné niður í stól í frakkanum, með
hattinn í hendinni.
„Nei. Ég hugsaði ekki út í það að hringja.
Dr. Mansfield ók mér hingað. Gamli mað-
urinn dó.“
„Það er sorglegt," stamaði hún, en gat
ekki sagt meira.
HEIMILISBLAÐIÐ
225