Heimilisblaðið - 01.03.1973, Blaðsíða 28

— 1 guðanna bænum, talaðu ekki um
lijónaband, Iivæsti Larry. Og þá fóru þau öll
þrjú að blæja. En það er oft skammt milli
hláturs og gráturs.
Hún ferðaðist á ferðamannafarrými og
klefinn bennar var agnarlítill. Og bann var
fullur af blómum frá Larry.
— En það verður ekki pláss fyrir mig að
liggja bér, mótmælti bún brosandi. — Þú
kæfir mig bókstaflega með öllum þessu blóm-
um, Larry.
Ég hefði gjarna vilja kæfa þig með kossum
bugsaði bann. En uppbátt sagði bann það
ekki, og liann bölvaði með sjálum sér, af því
að hann kom sér ekki lil að segja það. Hann
varð að sætta sig við þetta eins og það var.
Þegar Larry og Annabel voru farin frá
borði, fannst Natalie sem bún hefði misst
alla vinina, sem hún átti í beiminum.
— Gleymdu ekki, að ef þú þarfnast mín . .,
ef þér verður öðru vísi innan brjósts, bafði
bann hvíslað að henni að skilnaði.
Hún kinkaði kolli. — Því lofa ég, Larry. En
hún eygði ekki minnstu von um, að bún ætti
eftir að nppfylla það loforð. Stundum gerist
það, sem mann hefur ablrei órað fyrir.
31. kafli.
Marjorie kom liægt og sársaukafullt til
meðvitundar. Hendur hennar lireyfðust eins
og þær béldu enn um stýrið. Hún byltist um
í rúminu og rak upp titrandi óp af og til.
Bob, sem liafði setið bjá lienni klukkustund-
um saman, laut að henni.
— Marjorie, hvíslðai liann, það er engin
bætta á ferðum lengur.
Augu liennar lukust liægt upp og hvikuðu
um herbergið. Að lokum stöðvuðust þau við
andlit Bobs.
— Bob. Varir liennar mynduðu nafn hans.
Hún reyndi aftur. — Bob.
Hann bélt um báðar hendur hennar. —
Reyndu ekki að tala, Marjorie. Nú verður
allt gott á ný.
— Allt? spurði hún.
— Allt, endurtók hann fastmæltur.
— Natalie?
Hann sá, að lienni var mjög erfitt um að
mynda þetta eina orð og Iierti sig upp. —
Það var ekki um neitt að ræða þar, elskan
mín, svaraði bann og brosti. — Hún hjálpaði
mér við að skera Sir George Denton upp og
bjarga með því lífi lians, kvöldið áður en þu
sást okkur í Monte Carlo. Ég vissi ekki, hvar
ég gæti fundið þig, litli kjáninn minn.
Illa leikinn, grannur líkaminn slappaði af
í rúminu .Veikt feginsandvarp leið yfir varir
bennar, en möndluaugun hennar viku ekki af
andliti lians. — Er það alveg satt, Bob?
— Vissulega er það satt.
— Þú hefur aldrei elskað aðra en Mar-
jorie þína Daw?
Hann laut niður að lienni og kyssti hana.
— Ég bef enga elskað eins mikið og bana
Marjorie mína Daw.
Dagarnir liðu og urðu að vikum. Af og til
var hún meðvitundarlaus, og af og til hróp-
aði hún upp og Bob tók hana í fangið og
þrýsti benni að sér. Einu sinni muldraði bún:
— Það er stúlka liér inni, Bob, kornung
stúlka. Hvað er bún að gera hér? Og livað
hún er í liræðilegum kjól, — hann er mörg-
um númerum of stór, og svo er bún í lönguni,
svörtum sokkum og með þennan líka stór-
furðulega batt. Hún starir á mig með galopn-
um, brúnum augum. Hver er þetta, Bob ?
Veizt þú það?
— Nei, það veit ég ekki. Ég skal senda
liana burt.
— Nei, ekki gera það, hvíslaði Marjorie.
— Hún er svo fyndin í útliti. En skyndilega
varð rödd liennar að ópi. — En hún er furðu-
lega ung. Hvers vegna stendur liún þarna og
starir á mig? Jú, sendu bana burt. Ég held,
að ég þekki liana aftur.
— Ég er þegar búin að senda hana burt.
Hún kemur aldrei til að angra þig framar.
— Það var gott, andvarpaði hún. Hún
strank hendinni yfir fínlegt andlit bans. —
En hún var furðulega ung. Og bvers vegna
stóð liún þarna og starði á mig?
Steplien Daw kom í flýti frá Englandi. Og
liann vék ekki frá rúmi Marjorie. Hann virt-
ist mjög ringlaður og niðurbrotinn. Þegar
Marjorie var með meðvitund og brópaði,
livort hún myndi fá ör og lýti eftir slysið,
sat bann bara sljór og þagði. Bob tók liann
tali því viðvíkjandi. — Þú verður að láta sein
allt verði aftur eins og áður. Þú verður að
róa bana með því að segja henni, að hún fal
64
HEIMILISBLAÐIP