Heimilisblaðið - 01.01.1982, Blaðsíða 14

Hefði hún þá ekki verið lemstrað lík, þrátt
fyrir vald allra guða?
En samt varð hann smám saman hrif-
inn upp úr þessum hugsunum, því að hann
varð meira og meira gripinn af öllu, sem
hann heyrði og sá.
Þegar hann hafði heyrt prédikun bisk-
upsins, þá áleit hann það ekki alveg ómögu-
legt, að Guð hinna kristnu kynni að vera
til og að hann gæti jafnvel hafa haft hönd
í bagga með því sem gerzt hafði. Það væri
ef til vill sú hönd, sem hefði stjómað öll-
um gerðum Flaviusar. Hjá honum fór líka
að vakna grunur um það — þó að óljós
væri — að hatur hans og kænska og gort
væri — já, hvað átti hann að kalla það —
synd. Svo hafði Rut kallað það, og hér,
þar sem hann var gripinn af anda hinna
kristnu, var hann vitund tilleiðanlegur til
að nefna það því nafni. En hvað þá? Þá
var hann líka syndari — það hafði Rut
annars sagt líka, — nei — fyrir alla muni
— það vildi hann ekki vera.
Hann sat allur í hnipri innan við múr-
brúnina, rétt fyrir innan dyrnar, svo að
enginn hafði tekið eftir honum.
Skyndilega sneri hann sér að útidyrun-
um. — Loftið er ekki gott hér núna, sagði
hann við sjálfan sig, — þú kemst í illt
skap. Þú verður þunglyndur úr öllu hófi,
það er því bezt að þú skreiðist út!
Að vörmu spori var hann kominn út
fyrir dyr. Hann kom hliðverðinum fyrir
sjónir, eins og hann væri kristinn og lék
það svo vel, að hann slapp svo, að hann
vakti ekki hinn minnsta grun. Hann reikaði
nú af stað í djúpum hugsunum og gekk
hverja götuna af annari svo, að hann hugs-
aði ekkert út í í hvaða átt hann fór. Loks
var hann kominn í nánd við höll Klaudiu.
Þar þekkti einhver hann af hendingu; var
hann þá gripinn og settur í leikhúsfang-
elsið umsvifalaust.
Hann lét fara sem verkast vildi með
sig. Fyrrum mundi hann hafa æpt og var-
izt eða beiðst náðar; og hefði það ekki
dugað þá hefði hann með brögðum og leikni
fengið dyraverðina til að láta sig sleppa.
Nú kom honum það alls ekki til hugar.
Jafnvel þegar hann sat hlekkjaður við
blökk í fangelsinu, og honum hafði verið
birtur sá boðskapur, að nú skyldi honum
varpað fyrir tígrisdýr, þá hafði hann ekki
iátið sér bregða hið minnsta. Svo var hann
orðinn sljór og viljalaus.
Hann var sem sé orðinn píslarvottur.
Það var vegna Rutar, að hann varð að þola
þetta allt. Hann líafði viljað lifa fyrir
hana, en það gat nú auðvitað ekki komið
til mála. Þá vildi hann deyja fyrir hana
píslarvættisdauða. Eftir því sem hann
hugsaði lengur um það, þá barst hann út
fyrir dauðann — komst svo langt áléiðis,
að hann stóð frammi fyrir Guði hinna
kristnu. Og nú var sá Guð orðinn skuldu-
nautur hans; nú átti hann hjá honum alla
sælu himniríkis að launum fyrir það, að
liann hafði fói-nað sér fyrir Rut.
Svona leið hver stundin af annarri.
Píslarnautar hans voru nú sóttir hver
af öðrum og hrundið út í ógnir dauðans.
Sumir æptu og veinuðu, aðrir tóku því
með hógværð og kyrrð, aðrir létu dragast
með í sljórri mæðuró.
1 hinum dimma fangaklefa varð nú að
lokum niðdimmt. Af því réð Flavius að
kvöld væri komið. Honum var þá aftur gef-
inn frestur til næsta dags og átti því heil-
an sólarhring ólifaðan.
Þegar honum varð þetta Ijóst, þá vakn-
aði aftur hjá honum lífslöngunin, en með
henni vaknaði líka óttinn fyrir dauðanum
og því sem á eftir honum kæmi. Sú himna-
ríkissæla, sem hann vildi krefjast af Guði
hinna ki’istnu, fannst honum nú ekki svo
sjálfsögð lengur; hins vegar þótti honum
nú jarðlífið næsta eftirsóknax*vert, enda
þótt það væri ekki annað en þrenging,
mæða og þx-ældómur.
En hve það var heimskulegt af honum,
14
HEIMILISBLAÐIÐ