Heimilisblaðið - 01.01.1982, Blaðsíða 16

var einung’is að reyna að bjarga ungri og
saklausri stúlku frá þessum stað og þess
vegna er ég nú sjálfur hingað kominn.
Antonius tók í hönd honum og sagði
hjartanlega:
— Vertu rólegur — ég veit allt — þú
skalt verða frjáls.
Og er hann fór út úr fangelsinu, þá fékk
hann fangaverði digran sjóð og mælti:
— Geymdu þræl Klaudiu, þangað til þú
heyrir nánar frá mér.
— Já, herra, það skal gjört verða, svar-
aði fangvörðurinn og hneigði sig djúpt og
tók við sjóðnum.
Daginn eftir gekk Antonius til Klaudiu.
öll bragðvísi í framkomu hafði honum
ávallt verið móti skapi, og nú var honum
það fremur en nokkru sinni áður. Hann
vildi ganga beint að verki.
Klaudia var búin sínum glæsilegasta
búningi og ætlaði að fara að stíga upp í
burðarstólinn og láta bera sig í leikhúsið,
rétt í því er Antonius gekk inn.
Hún heilsaði honum hjartanlega og hisp-
urslaust, og leiddi hann síðan inn í forsal-
inn og bað hann að taka sér sæti með hug-
fangandi brosi.
— Göfugi Antonius, tók hún síðan til
máls — þú kemur áreiðanlega sakir Rutar,
ambáttar minnar, þeirrar er ég gaf leik-
húsinu, og sem þú hefur leyst af riddara-
skap þínum. Þú veizt, að við höfum rétt
til að gera hvað sem við viljum við þræla
vora. Ég var orðin leið á Rut og vildi ekki
hafa hana lengur; þess vegna framseldi
ég hana leiksviðinu. Mér þykir nú miður
farið, að ég vissi þá ekki, — eða — hvað
á ég að segja — að mærin lá þér á hjax-ta
— því að ef ég hefði vitað það, hefði ég
auðvitað fengið hana þér í hendur.
Hið bitra háð, sem lá í orðum hennar fór
auðvitað ekki fram hjá Antoniusi; þess
vegna var honum þessi samræða ógeðfelld,
og til þess að stytta hana, sem fi’amast
væri unnt, þá sagði hann:
— Þú segir satt, fagi’a Klaudia, Rut
liggur mér sannarlega á hjai'ta — þess
vegna er ég líka kominn til að kaupa hana
af þér. Taktu til upphæðina, sem þú vilt
fá fyrir hana.
— Ó, Antonius minn, svai’aði Klaudia
elskulega bi’osandi — þú særir mig með
því að tala um að kaupa hana — ég vil
gefa þér hana með mikilli ánægju. Þú
vildir ef til vill óska þér einhveri’ar af
ambáttum mínum? Ef svo er, þá seg það
og bæn þín skal veitt þér fyrir fram.
— Þú ei’t allt of góð, fagra Klaudia,
svai’aði Antonius og bi’osti við, — en fyrst
þú vilt veita mér eina bæn, þá skal ég biðja
þig — ekki um ambátt, heldur þræl.
— Þi’æl, já, svo gjarna — en hvern get-
ur þú átt við?
— Ég á við Flavius, ki-ypplinginn —
þann, sem þú hefur líka gefið leikhúsinu.
Þá fann Klaudia, að hann kom henni í
opna skjöldu og gi’amdist nú með sjálfri
sér, að liún hefði glæpst til að lofa svona
miklu; samt vildi hún ekki snúa aftur
með það, heldur sagði og otaði fingi’i að
honum ástleitnislega:
— Antonius! Þú ferð allt of langt í göf-
uglyndi þínu. Hvað heldur þú, að alþýða
manna segi. 1 gær sviftir þú hana einhverri
mestu nautn — að sjá kristna manneskju
á leiksviðinu. Og í dag ætlai’ðu enn að
svipta þá skemmtun.
Antonius svai’aði því engu, heldur sagði:
— Ég þakka þér, fagra Klaudia, fyrir
gjafir þínar — fyrir þau bæði. En — ég
man að sjónleikurinn hefst bi'áðum, og
sá, að burðarstóllinn þinn var tilbúinn, —
þess vegna ætla ég ekki að dvelja hér
lengur.
Að svo mæltu stóð harxn upp og kvaddi-
— Mér veitist sú ánægja að sjá þig í
leikhúsinu, mælti Klaudia, áður en hún
í’étti honum hönd að skilnaði.
En hann kvað nei við því; kom þá yfii'
hana háðslegur svipur, og var rétt að þvi
16
HEIMILISBLAÐIÐ