Heimilisblaðið - 01.01.1982, Blaðsíða 15

að hann, sem annars var svo hygginn og
slægur, hafði verið svo óforsjáll að láta
handsamast. 1 neyð sinni hrópaði hann til
Júpíters og annarra guða Rómverja og
bað þá að miskunna sér. Allt í einu nam
hann staðar, hugsaði sig dálítið um, og fór
síðan að ákalla Guð kristinna manna. Það
gat hugsast, að það væri hann eftir allt
saman, sem hefði hjálpað Rut úr fangels-
inu; og væri það satt, þá gæti hann ef til
vill hjálpað honum líka.
Gat nú slík bæn aumrar og fávísrar sál-
ar náð evrum hins miskunnsama Guðs?
Sjálfur gat Flavius ekki trúað því; en um
það mun enginn sá efast, sem veit, hve
Drottinn getur beygt sig djúpt niður að
aumum mannanna börnum, sem syndin
°g Satan hafa misþyrmt.
Seint á þessu sama kvöldi var Antonius
á gangi á götum hinnar miklu borgar.
Hann var með allan hugann hjá Rut. Hvað
var það, sem dró hann með svo miklu afli
að hinni ungu mær? Hann vissi það vel
— nú vissi hann það. Eftir það er hann
sá hana í fyrsta skipti, varð hann hug-
fanginn af henni. Síðan var sú hugfang-
an orðin að djúpri og sterkri ást. Og sú
ást veitti honum andlegan auð og sælu.
Hann hafði oft tekið eftir því, að hjarta
Hutar sló fyrir hann. Hann var svo and-
^ga auðugur og sjálfstæður og nú hafði
hann fyrir Drottins náð fundið sama frels-
ara og hún. Hvað gat þá staðið í vegi fyrir
því, að hann hreppti hina jarðnesku ham-
lngju, sem hann hafði svo oft órað fyrir?
Hyrr en hann vissi af þvi sjálfur, var hann
kominn í námunda við leikhússfangelsið.
^egar hann kom auga á þá feikna bygg-
lngu, þá varð huga hans um stundarsakir
hvarflað burt frá Rut að vesalingum þeim,
Sern sátu þarna inni og biðu hins skelfi-
'ega dauðdaga.
Hann færðist ósjálfrátt nær, og er hann
kom að hliðinu, lét hann umsjónarmann-
inn hleypa sér inn, og bað hann síðan að
sýna sér fangaklefana.
Hinn rjúkandi kyndill umsjónarmanns-
ins bar daufa birtu um þessi ógeðslegu
híbýli.
Hann gáði inn í klefana, hvern af öðrum.
Þarna lágu þeir, þessir dauðadæmdu
vesalingar, flestir í fóthlekkjum. Allir voru
þeir vakandi. Þá spurði Antonius, fullur
meðaumkunar.
— Hafa þeir neytt kvöldverðar, þessir
dæmdu menn?
— Já, herra, sagði umsjónannaðurinn,
þeir, sem ætlaðir eru leiksviðinu fá þar
að auki bæði mikinn mat og kröftugan.
Við gefum þeim líka vín, til þess að þá
bresti ekki hug og þrek til að berjast. Róm-
verjar meta mest af öllu, að bardaginn
vari sem lengst, og þeir kunna að meta þá,
sem kunna að deyja með sæmilegum hætti.
Þessu síðasta gaf Antonius engan gaum,
heldur spurði:
— Eru þeir allir glæpamenn?
— Nei, engan veginn. svaraði maður-
inn, nú sem stendur eru hér fáir glæpa-
menn. Flestir eru þrælar. Marga höfum
við keypt sjálfir, en hina hafa auðugir og
tignir húsbændur gefið okkur.
— Hvaða húsbændur?
Maðurinn nefndi nú marga tigna menn,
og þar á meðal Klaudiu.
Antoniusi brá og spurði, hvern Klaudia
hefði gefið.
— Ó, það er ekki nema ræfils bæklaður
þræll, sem hafði hlaupið frá henni, en náð-
ist aftur.
Rómverjinn ungi bað hann að sýna sér
þrælinn, og þá þekkti hann Flavius óðara.
Hann hafði sem sé séð veslings kryppling-
inn daginn áður, þegar hann lét Marcell-
us vita, að Rut hefði verið sett í fangelsið.
Flavius þekkti líka Antonius og rétti
báðar hendur fram móti honum og mælti:
— Náð, herra! Ég hef ekkert gert. Ég
HéIMILISBLAÐIÐ
15