Heimilisblaðið - 01.01.1982, Blaðsíða 9

sögðu grafkyrrir til að fylgjast með því,
hvemig þetta færi.
„Viljið þér koma yður á brott héðan
þegar í stað!“ rumdi í heildsalanum, um
leið og hann togaði í ólina. „Hvemig dirf-
ist þér að flangsa utan í hundinn minn!
Hef ég kannski ekki keypt og borgað hann
fullu verði? Þér hafið alls engin umráð
yfir Hektor lengur. Nú er hann minn
hundur, karlauli. Hypjið yður á brott!“
Andlit gamla mannsis varð sorgþrungið.
„Já, gott og vel, herra. Já,“ tautaði hann.
„Eg skal fara. Ég fullvissa yður um, að það
er hrein tilviljun, að ég á leið hér um
skemmtigarðinn í dag. Ég bið yður mik-
illar afsökunar. Ég gat bara ekki stillt mig
um að tala til Hektors. Ég hef svo miklar
rmetur á þessari skepnu.“
Hann þrýsti hundinum að sér. Síðan
i’eis hann á fætur, og ég sá tárin glitra
í hvörmunum. Heildsalinn var nú búinn
Hð ná öruggu taki á ólinni og rykkti í þétt-
ingsfast. En Hektor vildi ekki víkja frá
gamla manninum. Hann sti’eitttist á móti,
ýlfraði lágt og reyndi af öllum kröftum að
vera sem næst öldungnum, sem hafði með
sárri stunu hálfvegis snúið sér undan.
Ejöldi manns fylgdist gagntekinn með
þessu atviki. Það var augljóst, að hér átti
sér harmleikur stað.
Þá var það sem ungur maður með frem-
ur góðmannlega svip gekk beint að heild-
salanum.
„Segið mér,“ sagði hann, „viljið þér vera
svo vænn að útskýra það, hvers vegna
hundurinn sá ama vill heldur þýðast gamla
uianninn en yður?“
„Þetta er fyrrverandi eigandi hans,“
gegndi heildsalinn hvefsinn. „En ég hef
keypt skepnuna af honum á heiðarlegan
hátt, þó að hann geti aftur á móti ekki
gleymt honum; það er annað mál. Svona,
Hektor, komdu nú!“
Hann kippti í tauminn til að fá hundinn
uieð sér.
„Nei, andai*tak,“ sagði þá ungi maður-
inn. Síðan vék hann sér að gamla mann-
inum, sem stóð þama vandræðalegur með
tárin í augunum. „Úr því að þér hafið
svona mikið dálæti á hundinum og hann
er svona hændur að yður, hvers vegna vor-
uð þér þá að selja hann?“ spurði hann vin-
gjamlega.
„Ég neyddist til þess,“ svaraði gamli
maðurinn skjálfraddaður. „Sonur minn
var kominn í vondan félagsskap og hafði
tekið sér fé úr kassanum, þar sem hann
vann. Ég varð að hjálpa honum til að borga
það sem á vantaði. Annars hefði hann lent
í fangelsi. Og það voru ekki nema þrjú
hundruð krónur, sem um var að ræða. En
ég átti enga peninga. Þá varð ég á vegi
þessa herramanns þarna, sem bauð mér
nákvæmlega þrjú hundruð krónur fyrir
Hektor. Hvað gat ég gert? Ég varð að
taka boðinu. En ég hef varla litið glaðan
dag síðan — og það hefur Hektor víst
heldur ekki gert.“
Gamli maðurinn greip höndum fyrir
andlitið og grét í hljóði. Heildsalinn átti
fullt í fangi með að halda aftur af Hektor.
Ungi maðurinn sneri sér að honum.
„Þér ættuð að fyrirverða yður fyrir að
ræna gamlan mann hans einustu gleði,“
mælti hann.
„Heyr, heyi’!“ hrópuðu viðstaddir.
„Hvað kemur yður þetta við?“ rumdi í
heildsalanum. „Ég á hundinn. Ég hef keypt
hann á heiðarlegan hátt.“
„Viljið þér selja hann?“ spurði ungi
maðurinn.
Heildsalinn leit á hann foi-viða.
„Ja, því ekki það,“ gegndi hann. „Þér
getið fengið hann, ef þér viljið borga fyrir
hann fjögur hundruð krónur."
„Heyi- á endemi!“ var kallað allt í kring.
„Gott og vel. Bíðið andartak,“ sagði ungi
maðurinn. Síðan hækkaði hann róminn og
ávarpaði þá sem umhverfis stóðu:
„Herrar mínir og frúr, hér þarf að gera
Heimilisblaðið
9