Kirkjuritið - 01.06.1936, Síða 21

Kirkjuritið. GuðshUgmynd nútímans. 235
liið tímanlega, Guð hið eilíl’a, maðurinn frumvísirinn,
Guð takmarkið.
Að Guð er almáttugur þýðir þá, að hans er orkan,
sem allsstaðar birtist í efni og hræringum alheimsins.
Ekkert getur hindrað framrás hennar til þess, sem ætl-
að er og tilveran stefnir að. Að Guð er alvitur, þýðir, að
heimurinn hefir skynsamlegt markmið, að ekkert er lil
einskis eða þýðingarlaust og að öllu er stjórnað af þeirri
vizku, sem gerþekkir upphaf og einti. Það þýðir jafn-
framt, að vitsmunir vorir stinga ekki í stúf við alt eðli
tilverunnar, fremur en líkamir vorir stinga i stúf við
efni hennar. Þeir lifa, hrærast og eru sprottnir upp úr
þeirri æðri skynsemi, sem hýr í rás heimsins.
Að Guð er algóður merkir, að tilveran sé ekki hirðu-
laus um einstaklingana, lieldur að eins og hún hefir
gefið þeim líf af sínn lífi, þannig vilji hún og vernda
þetta líf og efla það til meiri fagnaðar og fullkomnunar.
Það þýðir, að þegar vér látum stjórnast af kærleika, lif-
um vér mest samkvæmt vilja Guðs og að það ríki, sem
þannig skapast, verður fullkomnun á tilgangi lians.
Að Guð er skapari himins og jarðar þýðir það, að það
er hans vilji, sem birtist í hinni skapandi þrómi og að
vér erum öll börn hans, sköpuð í hans mynd, því að hann
er faðir allra.
Þetta eru aðeins örfáir drættir í guðshugmynd nútím-
ans, en af þeim sjáum vér, livað átt er við með orðinu
Guð. Guð er í raun og veru aðeins nafn, sem vér gefum
lífi alheimsins í víðtækustu mgnd. Það er allsherjarnafn
á því fyrirbrigðinu, sem er raunverulegast allra: Óþrjót-
andi starfsemi tilverunnar. Vísindamenn þeir, sem halda
að þeir séu vaxnir upp úr guðstrúnni, verða samt sem
áður að standa andspænis þessum veruleika og skýra
hann einhverjum nöfnum. Þeir nefna hann ef til vill:
Alheimsorkuna, en hvað er það, nema annað nafn á
Guði almáttugum. Þeir nefna hann: Hina skapandi þró-
un, en það lýtur að vitsmunum og vilja Guðs. Hér er