Kirkjuritið - 01.06.1936, Side 33

Kirkjuritið. Kirkjan og áfengismáiín. 247
fjær af áfengisnautn. Það er ekki sjaldgæft nú, að gleði-
samkomur unga fólksins snúist upp í áflogakös ölvaðra
manna. Eig'um við að sætta okkur við þetta? Er það ekki
skylda kirkjunnar að fara um þetta hörðum liöndum,
eða þau öfl, sem þarna eru að verki? Ég óska oft, að ég
gæti það, svo að undan sviði, þar sem við ætti, og ég
óska kirkjunni þess sem stofnunar, er ég' vil vel, að liún
heri gæfu til að verða sterkur þáttur í þeirri baráttu,
sem við verðum að hefja á móti áfengisspillingunni. Eins
og það er víst, að siðgæðinu er liætt, þegar trúin er farin,
svo er hitt vist, að trú án siðgæðis er harla litils virði, en
drykkjuskapur og siðgæði geta aldrei farið saman.
1 útvarpsmessu frá Reykjavík hefi ég heyrt eina liina
heztu hindindisræðu, sem ég liefi nokkurn tíma heyrt, og
jafnvel þeir, sem ekki voru sérlega biiidindissinnaðir,
létu liið sama í Ijósi. Þetta sýnir, að prestarnir geta gert
mikið hver i sínum verkahring í þessum efnum, og gera
margir, en livað myndi öll hin islenzka kirkja geta, ef
hún tæki upp virka andstöðu gegn áfenginu og áfengis-
nautninni sem þjóðlífsmeinsemd?
Kennarar kveðja börnin, sem eru að liverfa burt úr
skólanum fyrir fult og all og ganga til verkefna sinna
út í lífið. Prestarnir kveðja fermingarbörnin, sem þeir
hafa verið að fræða og leiðbeina. Ég' held, að það geti
okki hjá því farið á slikum skilnaðarstundum, að hún
leggist á okkur með nokkrum þunga spurningin: Hvað
verður nú um öll þessi ungmenni? Og aldrei get ég varisl
þeirri liugsun, er ég horfi á eftir þessum hópum út i lífið,
ílÚ ef til vill eigi fleiri eða færri af þeim eftir að g'lata
aianndómi sinum og framtíðarmöguleikum vegna
afengisnautnar, og bitur reynsla liefir því miður stund-
Um staðfest þennan kvíða. Það er meðal annars þetta,
sena liefir komið mér til að vera bindindismaður og
vinna fyrir bindindismálið eftir getu. Örlagaþræðir þess-
ara ungmenna liggja að miklu eða litlu leyti í okkar
höndum, ekki aðeins vegna áhrifa þeirra, er við höfum á