Kirkjuritið - 01.06.1936, Side 40

254
Arndís Þorsteinsdóttir:
Kirkjuritið.
sem komast til vits og ára, eiga Guði og góðum mönnum mikið
að þakka frá bernsku og æskuárum.
Litlu barni gerir það ekkert til, þó að ekki sé vítt til veggja,
eða hátt undir loft á æskuheimilinu. Eða þó ekki só auður eða
allsnægtir fyrir hendi. Auðlegð getur leitt til ófarnaðar, ekki síð-
ur en fátækt.
Ég tel það blessun, að vera alin upp við lítil efni, og fábreytt
líf, algjörlega laus við þau áhrif og vafstur, er efnaðra manna
börn fá ekki að vera í friði fyrir og trufla æskufriðinn.
Hins vegar er ég í ómetanlegri þakkarskuld við þá, er leiddu
mig á óvitaaldri á veg trúarinnar, með þvi að kenna mér bænir
og andlega sálma og vekja athygli mína á dýrð Guðs í náttúrunni.
Ég held, að fátt sé, sem fremur dregur liuga barnsins til hins
háleita, og hvetur til iotningar og auðmýktar fyrir Guði, en hin
hrífandi stórfelda tign og fegurð náttúrunnar.
Og ekkert er óþroskuðu barni jafn nauðsyniegt og hinn heilagi
friður og ró, er yfir öllu hvílir.
Ekki skildi ég þá, að verið var að útbúa mig í fjallgöngu full-
orðinsáranna.
Ég tel það blessun, að fyrstu leikföng mín voru bara skeljar
og leggir á hólnum og blómin í varpanum, sem ég talaði við eins
og lítil börn, af því að móðir mín sagði mér, að þau væru lifandi.
Ekki vissi ég þá, að þessi litlu, fögru vallarblóm, sem breiddu
hlægjandi út blómkrónur sinar, nývakin af móðurkossi hinnar rís-
andi ársólar, voru lifandi vitnisburður um dásemdir Guðs, að
þetta var í sannleika bikar lífsins, er sál min óafvitandi leigaði,
á vormorgni bernsku minnar.
Á ungdómsárum mínum var hin ytri barnafræðsla minni og fá-
breyttari en nú. Lítið um skólanám barna, nema helzt lunferða-
kensla. Aldrei fékk ég, er línur þessar rita, að ganga á barna-
skóla. En ég fékk uppfræðslu í kristinni trú á heimili foreldra
minna. Guðsorð var daglega haft um hönd, húslestrarnir voru
arineldur heimilisins, og máltarstoð kristilegs lífs og þjóðlegrar
menningar heimilanna.
Þá var siður að láta börnin syngja með við húslesturinn, þau
sem gátu, 6 og 7 ára sat ég á hné pabba og söng með lionum
Passíusálmana. Enda var þá söngur miklu meira um hönd liafður
meðal alþýðu en nú.
Kirkjugöngur voru sjálfsagðar meðal eldri og yngri.
Ég man ekki mikið eftir fyrstu áhrifum frá kirkjunni, en þó man
ég vel, að það, sem ejnna fyrst vakti athygli mína, var tón prests-
ins. Og hefir það jafnan verið svo síðan, að mér finst prestsþjón-
ustan fyrir altarinu vera hátiðlegasta og áhrifamesta atriði guðs-