Kirkjuritið - 01.04.1941, Qupperneq 15

KirkjuritiS. Mennirnir við vög'gu kristninnar. 133
söguna, því að hann er allreiður, er liann minnist þeirra
viðburða. Pétur hefir komið til Antiokkíu, þar sem Páll þá
slarfaði. Eins og hans var von og visa, umgengst hann
öraeðurna alla saman af fullum innileika, gyðing-kristna og
ueiðin-kristna. — En svo kemur bahb í bátinn. Nokkurir
strangleikamenn frá frumsöfnuðinum í Jerúsalem koma
öl Antíokkíu og' hneykslast á þessu, að Pétur skuli hafa
samneytt óumskornum mönnum, þótt kristnir væru. Og
þegar Pétur fer að gæta nánar að, sér hann á þessu mis-
smíði og fer að draga sig í hlé, úr samneytinu. Fyrir það
***’ hann svo þessa miklu ádrepu hjá Páli. — Eg vil ekki
lara lengra út í þessa frásögu. Eg liefi aðeins nefnt hana
öér til þess að sýna, hve líkur sjálfum sér Pétur er enn.
Ef til vill er þó allra merkilegust erfikenningin um
það, a'ð á efstu árum sínum, liafi Pétur ætlað að forða
sur á laun frá Rómaborg til þess að komast undan Nerós-
°fsókninni, en mætt frelsaranum við borgarhliðið. „Quo
vadis, domine?“ spyr Pétur (hvert ertu að fara, herra?)
^g hann svarar: Til borgarinnar til þess að verða kross-
lestur í annað sinn“. Þá sneri Pétur við, og gekk glaður
’ öauðann.
Þessi saga er að því afarmerkileg, að hún sýnir, með
j’ve opnum augum kirkjan hefir kjörið sér Pétur að for-
lngja og jarli Krists. Það var ekki af því. að hún lcann-
aðist ekki við veikleika hans og hrasanir, heldur þrátt
iyHr þær — og' ef til vill einmitt vegna þeirra. Hann var
’Uaður eins og vér, en hann var kristinn maður, maður,
seui aldrei brást viljandi.
Séra Gunnar Árnason á Æsustöðum
‘*tti fyrir skömmu 15 ára prestsskaparafmæli í BergstaSapresta-
'alli. Vottaði safnaðarfólkið honum þá og frú hans þakkir sínar
með því að gefa þeim fagra mynd af æskustöðvum hans í Mý-
vatnssveit.