Kirkjuritið - 01.04.1943, Síða 13

Kirkjuritið. Þjóðerni og kirkja. 123
veði, sem að réttu er ekki minna dýrmæti en likamlegt
iíf og vellíðan.
Ollum er það ijóst, að með komu hins fjölmenna er-
lenda herliðs steðjaði að þjóðinni hætta, sem er ný og
einstök í sögu landsins. Um þetta hefir verið skrafað
og skrifað, fundir lialdnir og ályktanir samþvkktar
og jafnvel „gerðar ráðstafanir". Flest af þvi hefir þó
lotið að einu atriði, mökum íslenzkra kvenna við hina
erlendu hermenn, rétt eins og engin önnur hætta staf-
aði af þessari mildu innrás. Vissulega liefir þetta verið
orð í tíma talað, enda hefir það sennilega verið lesið og
samþykkt af flestum nema þeim, sem hlut áttu að máli
°g áhrif átti að liafa á. En ekki er nóg að líta i þessa
einu átt. Víðar eru hættur, sem steðja að þjóðerni okk-
ar af völdum þessarar innrásar. Og þó að við séum
sjálfsagt og með réttu hneyksluð á framferði stúlkna
þeirra, sem ganga hugsunarlaust með erlendum her-
niönnum, þá liefðum við gott af að renna einnig augun-
oin til annara, og meðal annars okkar sjálfra og athuga,
hve vel þar er staðið á verði. Það mætti líka kannske ætlast
til meira af sumum öðrum en þessum vesalings stúlk-
l>ni, sem illa hafa slaðizt einkennisbúningana og þá,
sem í þeim eru.
Hér kom nýlega á döfina mál, sem lét lítið yfir sér,
en var þannig vaxið, að það var góður prófsteinn á
varðmennina.
Eins og almenningi er kunnugt, hefir brezki lierinn
fengið afnot íslenzka útvarpsins, ég ætla eina klukku-
stund á dag, og notað þessa stund til þess að skemmta
mönnum sinum hér, bæði með því að endurvarpa frétt-
um frá Englandi og flytja ýmislegt skemmtiefni. Eng-
mn hefir amazt við þessu. Á sjó og landi njóta þessa út-
varps margir menn, sem allir hljóta að kenna í brjósti