Kirkjuritið - 01.04.1943, Síða 14

124
Magnús Jónsson:
April.
um, menn, sem rifnir eru frá heimilum og venjulegum
háttum öllum og settir á vörð hér á norðurhjaranum.
Þeir ná hetur til íslenzku stöðvarinnar en heimastöðv-
anna. Einn líma á dag er spjallað við þá og á þeirra
máli fyrir milligöngu þessarar nálægu stöðvar, talað og'
sungið og leikið.
Nú eru liér komnir miklu fleiri menn frá Ameríku.
Og þó að þeir skilji enskuna og heyri liana sem sitt móð-
urmál, þá má húast við því, að þeim þyki sér eitthvað
annað henta. Og nú hafa þeir farið fram á að fá einnig
útvarpsstöðina íslenzku til sinna þarfa.
Og þeir liafa boðið meira. Þeir vilja helzt fylla út í
þann tíma, sem við ætlum eklci að nota stöðina, og þeir
vilja einnig tala á íslenzku, tala við íslendinga. Og urn
þetta var gerður samningur.
Nú hrukku menn við, og raddir hófust gegn þessu.
Hér væri verið að fara inn á svið, sem engri átt næði
að hleypa neinum inn á nema íslendingum sjálfum.
Við ættum sjálfir að ráða því fullkomlega, hvernig þetta
mikla áróðurstæki, útvarpið, væri notað í viðskiftum
við okkar eigin þjóð. Þar dygði ekkert „eftirlit“, því að
fljótt myndi reynast ókleift að vísa nokkru frá, sem
hinn erlendi aðili vildi hjóða fram.
Ég er þessu fullkomlega samþykkur.
Við getum ekki neitað hinum einmana hermönnum,
hvort sem þeir eru frá Englandi eða Ameríku, um það,
að fá að nota útvarpið einliverja stund á degi hverjum
til þess að fá fréttir og annað til gamans og dægrastytt-
ingar. En svo er því líka lokið, sem við getum leyft. Hér
er ekki að ræða um vinsemd eða óvinsemd. Þetta er
metnaðarmál, grundvallari'egla, sem ekki á að víkja frá.
Ég ætla ekki að ræða þetta mál hér, heldur nefni ég
það einungis sem dæmi. Mér dettur ekki í hug að ætla
þeim neitt illt, er að þessum samningi stóðu, hvorki frá
ldið Ameríkumanna né íslendinga.