Kirkjuritið - 01.04.1943, Qupperneq 19

Rirkjuritið. Þjóðerni og kirkja. 129
það er úfinn sær eða ill færð, liríðarveður eða lieiða-
vegur.
Ctlendingar kvarta undan þessu. Danir, okkar góða
samhandsþjóð, hafa fengið að kenna á því um aldirn-
ar. Þarna hafa íslendingar þumbast en aldrei gefizt
upp, oft látið í minni pokann, en aldrei viljað sleppa
sínum poka. Góðum skilyrðum liafa þeir liafnað og
aldrei verið hrifnir eða ánægðir.
Ég hef heyrt sögu af því, að Jón Sigurðsson hafi verið
í hoði hjá konungi, nokkru eftir að hann gaf íslending-
um stjórnarskrána 1874. Drottningin vék sér að Jóni og
segir: „Jæja, herra Sigurðsson, eruð þið nú ekki ánægð-
ir?“ Jón hneigði sig hofmannlega fyrir drottningu og
svaraði: „Það er góð byrjun, yðar hátign!“
Þetta var ósvikið íslenzk svar við dönskum greiða.
Sama sagan fer af okkur enn. Aðrar þjóðir geta ekki
búizt við öðru af okkur. Hinar miklu þjóðir, sem liafa
gert okkur þann greiða að vernda okkur, hafa aldrei
séð verulegan þakklætisglampa í augum okkar. I blöð-
um þeirra fer lieldur vont orð af okkur, ekki heinlínis
fyrir ókurteisi eða illskiftni, heldur fyrir sérgæðings-
hátt og stífni. Við viljum allt liafa en ekkert láta, við sé-
um alltaf þurrir á manninn.
Sumir hneyldsast á þessu umtali erlendra blaða um
okkur. Ég get það ekki. Mér þykir fremur vænt um það.
hví að þótt vitanlega væri bezt að vera svo fullkominn,
geta livorttveggja í senn, verið hvers manns hugljúfi
°g staðið þó fast á sínu, alið allt hið góða og hafnað öllu
hinu illa, þá er varla von, að það náist þegar í stað. Og'
þá finnst mér einmitt þessi tilfinning útlendinganna
henda á, að í okkur sé enn hið gamla viðnám, sem kemur
þeim fyrir sjónir eins og kuldi í fasi og þvergirðingsleg
framkoma. Einar Þveræingur fær enn hljómgrunn á
Islandi.
Við verðum að varast það að falla þegar fram. Milljón-