Kirkjuritið - 01.04.1943, Side 28

138
Magnús Jónsson:
April.
er stödd í, hin mesta livöt til þess að vinna kristindóms-
starfið vel og undandráttarlaust. Hætta þessi hvetur til
aukinnar samvinnu allra, er að því vilja vinna, til þess
að áhrif kirkjunnar verði sem víðtækust. Hættan hvetur
til þess að fá fólkið til þess að sækja kirkju svo að boð-
skapurinn nái lil sem flestra, en i kirkjusókninni kemur
bezt fram víxlverkun milli ])rests og safnaðar: Prest-
urinn þarf að vera sem beztur prestur til þess að eign-
asl góðan söfnuð, og söfnuðurinn þarf að vera lifandi til
þess að eignast sem beztan prest. Deyfð í kirkjusókn er
eitt liáskalegasta mein kirkjulífsins. En góð kirkjusókn
er lyftistöng alls. Sá, sem gæti fundið ráð til þess að efla
og auka kirkjusókn, væri einn af velgerðarmönnum
þjóðarinnar.
Þá tel ég, að prestar ættu nú, ekki sízt í umgengni
sinni við unga fólkið, að beita sér beinlínis f}rrir vernd-
un þjóðernisins. Þeir eiga að sýna fram á gildi þess,
mæla með því, sem er þjóðareign og þjóðlegt verðmæti.
Hið nýja og aðfengna getur verið gott, en það má ekki
útrýma hinu. Prestar, liinir vel menntuðu og vel settu
menn, eiga að vera talsmenn alls þess góða, sem íslenzka
þjóðin hefir gert og lag't til málanna. Þeir eiga að opna
augu annara fyrir þvi, „standa með því“, livar sem er
og livenær sem er, beita sér fyrir söfnun þess og breiða
út þekkingu á því. Þeir eiga að andmæla þvi, að þjóð-
lögin okkar séu úrelt, að kvæðamaðurinn sé „vitlausi
maðurinn i útvarpinu“, meta og verja fegurð í gamla
bæjarstílnum okkar, koma í veg fyrir, að gömlum mun-
um sé glatað, hvetja til þess að sauma eftir fornum fyr-
irmyndum eða skera út, hefja vakningu í þessa átt. Hví
ekki gefa kirkjunum eitthvað af þessu, altarisklæði eða
útskurð o. s. frv.
Alla þessa rækt má sýna án þess að vilja hverfa til
gamla tímans. Fegurð bæjarstílsins þýðir ekki það, að
þjóðin eigi að hverfa aftur til moldarinnar, þar sem hún