Kirkjuritið - 01.04.1943, Qupperneq 39

Kirkjuritið.
Sigur krossins.
149
markað á grafir og musteri. Þessi dýrlegi kross fór
stækkandi og færðist nær, eins og Jesús seiddi hann að
sér. Hinar fjórar stjörnur blikuðu við og urðu að geisl-
andi, Ijómandi sólum. „Þetta eru dulartákn lífsins og'
ódauðleikans“, sagði röddin af himni. „Mannkynið átti
það fyrrum, en hefir glatað því. Viltu gefa því það
aftur?“
Allt í einu slokknuðu allar stjörnurnar. Það varð nið-
dimm nótt. Dunur heyrðust i jörðu, svo að fjallið skalf,
en upp úr Dauðahafinu lyftist kolsvart fjall, og stóð
svartur kross á tindi þess. A krossinn var negldur mað-
ur. Hann var að deyja. Ógurlegur manngrúi þakti allt
fjallið, og óhljóðin hárust þaðan eins og brimgnýr
djöfulleg'ra hæðnishlátra: „Ef þú ert Messías, þá frels-
aðu sjálfan þig“. Jesús starði fyrst höggdofa á þessa sýn;
svo féll hann til jarðar, og köldum svita sló út um hann.
Þe'ssi krossfesti mciður var hann sjálfur.
Nú skildi liann, hvert stefndi. Til þess að vinna sigur-
inn varð hann að samræmast þessari hræðilegu ímynd
sjálfs sín, sem sjálfur hann hafði sært fram, og stóð nú
þarna eins og ógnandi spurningarmerki. Hann var á
báðum áttum. Hann leið allar kvalir hins krossfesta,
spott mannanna og þögn og afskiptaleysi himinsins.
„Þú átt um að velja; þú getur tekið þessari köllun eða
hafnað henni“, sagði röddin af himni. Sýnin fór nú að
bifast til og frá, og krossinn, með hinum krossfesta,
að dofna.
En þá sá Jesús allt í einu fyrir augum sér alla þá, sem
sjúkir voru og sorgmæddir, allar örvæntandi sálir jarð-
ai\ sem fórnuðu til hans höndum biðjandi: „Án þín erum
vér glataðir. Frelsa þú oss, þú sem ert Kærleikurinn!“
Þá stóð Galíleinn upp með hægð, breiddi út faðminn í
óendanlegum kærleika og hrópaði: „Ég tek á mig kross-
mn; mætti heimurinn frelsast fyrir hann“. Þá fannst
Jesú eins og hann væri slitinn í sundur lið fyrir lið, og