Kirkjuritið - 01.04.1946, Qupperneq 16

12(5
Arndís Þorsteinsdöttir:
Apríl-Maí.
Landið liefir ávallt verið „fagurt og frítt“ og „far-
sældafrón“, það drýpur enn smjör af hverju strái.
Framtíðin nnm sanna það, ef vér gleymum ekki lielg-
ustu skyldum við fósturjörðina.
Það er atliyglisvert, að á meðan þjóðin, heilsteypt og
lierská, stóð í heiðnyrðingi fornaldarinnar, og félck,
lítl snortin af umheiminum, að teiga að sér háfjallaloft
og sævarseltu og var ekki eins tvístruð og sundurlvnd
eins og síðar varð, gat hún farið allra sinna ferða, liorfzt
í augu við hverskonar erfiðleika og úllenl höfðingja-
vald og hoðið hyrginn. Og er það vafalaust með frám
vegna þess, hve sterkan þátt Ásatrúin átli í lífi manna.
Þeir voru „blótsælir“. Og samlífið við náttúru landsins,
blíða og óbtíða, þar sem blessun og' barátta hafa haldizl
í liendur öld fram af öld og örfað blóðríka menn og
konur lil framsækni og stórhuga.
A miklum reynslutímum eignaðist þjóðin glæsilega
ágætismenn, skáld og rithöfunda; er notuðu liið dýr-
mæta tækifæri, meðan næði var, lil þess að skapa ómet-
anleg bókmennta verðmæti, undir tumdarjaðri og í
skjóli kjykjunnar. Henni liefir þó aldrei verið þakkað svo
sem vera ber, lieldur liafa bókmenntaafrekin verið lát-
in skyggja á hana.
Það hefir oft verið talað um niðurlægingartíma í þjóð-
tífi voru, og ýmsum ytri ástæðum kennt uin. Ég held, að
inesta niðurlægingin hafj gengið yfir þjóðina, þegar
hún liefir gleymt hugsjón og handleiðslu Drottins, eins
og ísrael forðum, gleymt því, að með gjöf þessa lands
var oss fengið riki í hendur, ríki friðar og frelsis, er vér
áttum að efla og ávaxta.
Það er ekki út í bláinn sagt, að íslenzka þjóðin liefir
oft búið við liið bezta, án þess að veita þvi eftirtekt. Þ.ví
að þótt náttúruöflin liafi stundum verið nokkuð harð-
leikin, þá græðir móðir náttúra jafnan sín eigin sár. Hin
liknandi hönd lífsins lætur endurnýjunarkraftinn streyma
fram, til frambalds og framfara. Og þó að mörg liafi ver-