Kirkjuritið - 01.04.1946, Blaðsíða 20

130
Arndís Þorsteiiisdóttir:
Apríl-Maí.
kirkjunnar og' fela lienni forsjá þeirra, sem eru að hrekj-
ast fyrir straumi af ýmsum ástæðum.
En þá er eðlilega spurt, og ætli þó ekki að þurfa að
spyrja, því að kirkjan er megnug að veita þá hjálp, sem
þörf er á. Ef henni eru veitt góð ytri skilyrði, og starfi
hennar ekki skorinn of þröngur stakkur, svo að hið
dýrmæta sálusorgara starf liennar sé dregið niður, í
stað þess að efla það.
Skylt er að minnast þess, að mikið er gerl að kristni-
fræðslu harna og unglinga. Barnaguðsþjónustur, ferm-
ingarfræðsla og sunnudagaskólar fvrir forgöngu kirkj-
unnar heztu manna. Og má ekki minna vera en við það
sé kannazt og þakkað af söfnuðunum.
En nú verður kirkjan að gera meira og stíga feti fram-
ar og' taka sterklega í taumana og sýna, hvaða hjálp
liún megnar, fyrir kraft kristindómsins, að veita hinni
áttavilltu æsku. Og er ég þá kominn að því efni málsins,
er ég oft hefi liugsað um, og mér finnst mjög ýta á.
Ivirkjan þarf, sem fyrst, að eignast kristilegan æsku-
lýðsskóla, þar sem hún gæti dregið að sér unglingana
frá óheppilegu umhverfi inn í friðhelgi kirkjunnar;
í einhverju fögru sveitahéraði. Það mundi koma mörgu
ungmenni til hjargar. Ég gæti trúað, að næst sjálfum
kristindóminum væri það ástin og þekkingin á landinu,
sem maður sjálfur er hluti af, tryggasti hornsteinn und-
ir hamingjusömu lífi fullorðinsáranna. Það er svo margt
í íslenzkri náttúrufegurð, sem er ólæmandi nægta-
brunnur til göfgandi uppeldis, sem æskan má ekki fara
á mis við. Eósturjörðin verður sjálf að fá að ala upp
hörnin sín. Hún gefur ættjarðarástina í vöggugjöf, sem
er hugljúf huggun og leiðtogi á þyrnibraut lífsins. Hún
slær á göfugustu strengi sálarinnar. Mörg ætljarðarljóð
skáldanna bera því fagurt vitni, svo að ekkert hefir
verið fegurra kveðið á íslenzka tungu, að Passíusálm-
unum undanteknum. Sálufélag við móðurmoldina ger-
ir kinnar æskunnar rjóðar og augun björt og broshýi'.