Kirkjuritið - 01.04.1946, Blaðsíða 27

Kirkjuritið.
Bréfkaflar.
137
Goodmundson að nafni, vélritar fyrir niig handrit dagbókar-
innar, jafnframt og ég lagfæri það, einkum að orðalagi.
Meginefni Dagbókar minnar er um eitt og annað, sem ég hefi
séð og heyrt og lesið og reynt á minni löngu lifsleið. Ég veit,
a® bessu langa skrifi mínu er ábótavant i ótal mörgu, einkum að
b'rí, er íslenzkuna varðar, því að ég hefi aldrei fengið aðra til-
s°gn í þeirri tungu en þá, sem móðir mín veitti mér, þegar ég
var drenghnokki austur í Nova Scotia, en ég var 9 ára gamall,
begar ég kom þangað og byrjaði næsta ár að ganga í barnaskóla,
l)ar sém ekkert annað tungumál en enska var kennt. En ég hefi
a'la æfi haft unun af að lesa góðar íslenzkar bækur og á þann
hátt komizt betur en ella niður í að skrifa íslenzku ofurlítið mér
G1 gamans. Annars ímynda ég mér — eins og lieilsu minni er nú
farið — að mér auðnist aldrei að ijúka því verki til fulls, að búa
bókina undir prentun. Og um þessar mundir er ég að afla mér
fræðsiu og upplýsinga um ætt mína, því að mér .þykir ])að hálf
oviðkunnanlegt, að loka svo dagbókinni, að ég geti þess ekki að
einhverju leyti, af hvaða ættboga ég er kominn. En ættfræði
nun er af svo skornum skammti, að ég voga ekki að treysta á
hana eingöngu við samningu ættartölu minnar.
Með kærum kveðjum og óskum alls góðs.
Þinn einlægur.
,/. Magnús Bjarnason.
Bréf til presta.
[Nokkuð stytt].
Það eru timamót í sögu þjóðanna, þannig að hægara mun en
jafnvel nokkru sinni áður að koma fólki í skilning um, að eitt-
bvað þurfi annað og meira til viðhalds og eflingar menningu
bjóðanna heldur en trúna á tæknina og mannvitið, sem ein-
bennt hefir undanfarna tima. Jafnvel þótt almenningur hér á
landi yrði litið var ógna ófriðarins, eru þó staðreyndir viðburð-
anna í augum uppi.
Alvarlega hugsandi menn með þjóðunum munu álíta, að ekk-