Kirkjuritið - 01.04.1946, Qupperneq 33

Kirkjuritið.
Aðfararræða.
143
skammsýnir menn ætlnm að dæma um það, verða það
jafnan ósannir hleypidómar, og þá er yður skylt að
íorðast, bæði um mig og aðra, en ef þér sjáið svo mikla
ástæðu til að kvarta yfir siðferði minu, að þér getið ei
vegna þess látið yður lynda prestsþjónustu mína, ef ég
SJÖri opinbert hneyksli með breytni minni, eða svívirði
!»ig einliverjum þeim löstum, að ég' geti ei lialdið virð-
’agu minni fyrir þá sök, þá skal ég yður engrar misk-
annar biðja. Ég segi yður þvert á móti, að það er skylda
yðar við mig, sjálfa vður og Guð, að láta ei þann mann
gegna prestsstörfum lijá yður, er svivirði stétt sína og
ei' sóknarbörnum sínum til bnevkslis i stað þess að vera
þeim til leiðbeiningar. En ef ég gjöri mig ekki sekan í
þessu, ef þér verðið að kannast við, að ég forðist að gefa
mér hneyksli og illt eftirdæmi, ef þér sjáið, að ég er
vandlátur við sjálfan mig, þá megið þér ei heldur reið-
ast því, þó ég vandi um það við aðra, sem vítavert er,
þó ég taki liart á þeim mönnum, sem valda opinberu
bneyksli eða lifa i löstum, jafnvel þó borgarleg lög' nái
ekki vfir þá, því til eru þeir lestir, er borgaraleg lög
na ekki yfir, en eftir Guðs lögum eru allt eins víta-
verðir og þeir, er veraldleg yfirvöld liegna. Ég segi ei
þetla af því, að ég sé að ámæla yður, þvert á móti befi
°g ei enn nema góðar spurnir af yður, og ég er glaður í
þeirri von, að meðal yðar sé lítið af þeim löstum, er
gj°ra menn dýrum líka og annars eru belzt lil al-
Inennir. En svo framarlega sem presturinn á að hugsa
Uln andlega velferð safnaðarins, þá hlýtur honum að
'eia annt um, að siðferðið sé ei hneykslanlegt. Ég
bevsti því ei aðeins, að þér þolið mér sanngjarna vand-
lætingasemi, beldur styrkið mig einnig og aðstoðið í þvi
sem öðru, ef ei sakir mín sjálfs, þá vegna sjálfra yðar
°g barna yðar, sem ei er holt að vaxi upp meðl slíka bátt-
semi fyrir augum, og vegna Guðs, sem býður að elska
aáungann og reisa liinn fallna á fætur aftur.
^etta tvennt, kenning og siðferði, er það, sem jafnan