Kirkjuritið - 01.04.1946, Qupperneq 34

144
Magnús Helgason:
Ápríl-Maí.
hefir þótt höfuðatriði i skyldu kennimannsins. Og nú á
síðari tímum er það eitt atriði kenningarinnar, er flest-
um þykir mest um vert, það er uppfræðing ung-
mennanna. Ég vil eigi fara um það mörgum orðum,
en ég tel það eina mína helgustu skyldu, og' hefi
fullan vilja á að gegna henni eftir mætti, en ég' vil
einnig minna yður á, að sú skylda hvílir engu minna á
yður sjálfum, og að þér þvi aðeins getið vonast efftir
góðum árangri af starfi prestsins, að þér rækið’vel skyld-
ur yðar sjálfir. Ef börnin hafa ei fyrir augum heima lijá
yður sjálfum og sér guðsótta og góða siði, þá er ei að
vænla þess, að þau læri það á fám stundum hjá prest-
inum, og ef þau hafa ei tómstundir heima og eru ei
livött til að stunda það rækilega, er þau eiga að nema,
])á er ósanngjarnt að kenna það prestinum, þó þau verði
fávís og lilt kunnandi.
Að því er snertir önnur störf þau, er ég á að gegna
meðal yðar og alla umsýslu í veraldlegum efnum, þá
þykist ég vita, að þvi verði í mörgu ábótavant, og ég
muni þurfa þar við holl ráð og aðstoð góðra manna. En
ég vona einnig, að þér séuð ei í tölu þeirra manna er
meta presta sína eftir veraldlegum hyggindum og' auð-
sæld. Slíkl er í raun og veru alls ei prestsþjónustunni
viðkomandi, og ég þarf ei að segja yður, að þeir, sem
meta presta sína eftir því, sýna með þvi að þeir mis-
skilja stöðu prestsins, liugsa meira um líkamann en
sálina, rneira um heiminn og Iians gæði en Guðs ríki og'
andlega fjársjóðu. Hitt er heldur ekki skoðun mín að
presturinn eigi að taka sig út úr mannlegu félagi og
koma hvergi nærri veraldlegum störfum. Yér erum all-
ir borgarar i himnesku og jarðnesku ríki og höfum all-
ir skyldur við bæði ríkisfélögin. Og hann, sem hefir hlot-
ið meiri hæfileika eða meiri menntun en félagsbræður
hans, er skyldur að nota það í þeirra þarfir eftir föng-
um. Ég vildi óska, að ég' væri fær um að efla bæði and-
lega og' veraldlega velgengni meðal yðar, en þér megið