Kirkjuritið - 01.04.1946, Qupperneq 35

Kirkjurilið.
Aðfararræða.
145
ei gjöra ofmiklar kröfur til min í því eíni, þér verðið að
gæta þess, að ég er ungur og hefi hingað til að mestu
alizt upp í föðurhúsum, þar sem allar áhyggjur hafa
verið bornar fyrir mig og holl ráð verið jafnan á reið-
um höndum, þar sem í fullu máli föðurást og móður-
ást hafa keppt um að gjöra mér lifið létt og yndislegt.
Þér verðið því að vorkenna mér, þó ég beri nokkurn
kvíðboga fvrir því, hvernig mér muni verða við, er lífið
fer að sýna mér sína fullu alvöru og ég á að fara að
verða ei aðeins minn eiginn leiðtogi heldur og annara.
Lifskoðun mín er ei enn fullmynduð, ég hefi litið séð
af lífinu nema liina betri hlið og vildi helzt álita atla
menn góða. Þér eruð svo að segja hinir fyrstu menn, er
ég mæti, er ég geng sjálfur út í lífið, og það hlýtui því
að vera mjög undir yður komið, hvort þetta embætti
verður mér lil ánægju og gleði eða lil þyngsla og ó-
vndis.
Guð er mér vitni, að ég hef ei valið þessa stöðu
hvatvislega eða af handahófi, heldur af því, að mér
fannst að ég í henni mundi helzt geta unnið ættjörðn
minni gagn og hún ætti bezt við hæfileika mína. Ef méi
hefir missýnzt í þessu, ef ég finn, að mér er ei unnt að
vinna yður g'agn og óblessun fylgir starfi mínu lijá yðui,
ef ég sé, að þið metið orð min lítils og heimtið af mér
nieira en ég get í té látið, þá vildi ég að sem fyrsí skildi
með oss, og að þér fengjuð í minn stað annan, sem
færari væri um að gegna störfum sinum en ég og
nieiri blessun gæti breitt yfir bvg'gð yðar. En — ef Guð
lætur mig hljóta þá gleði að sjá starf mitt vel þegið og
hera góðan ávöxt hjá yður, el' ég sé kostgæfna tilheyr-
endur, almenna skyldurækni og góðan félagsanda, ef
ég þvkist finna, að guðsótti og góðir siðir dafni meðal
yðar, þá vil ég hiðja Guð, að hann unni oss langra sam-
vista og láti ei veraldlegan ávinning ginna mig frá yður,
þá vildi ég gjarnan helga yður mitt æfistart, þola með
yður blitt og strítt, og leggja líf mitt við yðar líi. Og Guð