Kirkjuritið - 01.04.1946, Qupperneq 39

Kirkjuritið.
Messur og útvarp.
149
þetta séu aðeins „kerlingabækur“. Mætti svo fara, að börnin
blökkuðu svo til þeirra daga, er von væri á prestinum, að
þau yrðu lionum með tímanum liandgengnari en svo, að þau
létu hann fara ónýtisferð til kirkju í sæmilegu veðri, og mæður
og aðrir forrátiamenn barna mundu þá ekki heldur láta sig
'anta. Ég man ennþá, að ég kveið allan veturinn fyrir húsvitj-
un prestsins — og einu sinni kom hann ekki fyr en um sumar-
niál, það var langur vetur. Orsökin var, að ég var feimin við
hann, ég var alllangt frá kirkju og yfir allstór vötn að fara, og
íóstri minn „liestasár“, ég fékk því sjaldan að fara í kirkju, og
presturinn kom ekki nema einu sinni á ári á bæinn, nema ef
hann þurfti að skíra barn, sem ekki var oft. Þessi feimni var
hka til baga, þegar fermingarundirbúningur hófst, og ég hafði
I'vi minni not fræðslu prestsins en annars hefði verið, og var
bo ekki talin „tossi“, en presturinn er mjög trúaður og hafði
einlægan vilja til að innræta okkur guðsótta ag góða siði, meðal
annars bindindi á vín og tóbak, og það skildi ég betur en trú-
niálin. Reyndar er skilningur minn á þeim i molum ennþá, þó
hafa margra ára kynni af veiku og hrumu fólki gert mér upp-
''isu holdsins svo óaðgengilega, að mér finnst prestur og börn
leika „skrípaleik“ upp við altari kirkjunnar er þau játa þar
skilyrðislausa trú á upprisu holdsins. Mér virðist oft svo lítið
eftir af því, er andinn yfirgefur efnið, að eftirsóknarverðasti
hlutur þess sé oft farinn áður með allskyns rotnun eða hrörn-
nn, eða rekst það ekki á náttúrufræðikennslu skólanna?
Ég hefi verið hér nærri aldarfjórðung, sólti kirkju nokkuð
fyust, en hætli því svo að mestu, þar til átti að kjósa presta
hér fyrir fáum árum og tekið var að smala atkvæðum. Það náði
l'ó ekki til mín, því að ég var ekki í þeim sóknum, sem fengu
nýja presta þá, en samt varð þetta til þess, að ég hlustaði á flest-
ar Pær guðsþjónustur, sem umsækjendur fluttu, aðallega í út-
'arp 0g reyndi á jiann hátt að kynnast þeim, og varð það til
bess, að ég fór einnig að sækja kirkju og hlusta á messur í út-
'arpi, sem hefir þann kost fram yfir að sækja kirkju, að hægra
ei að yfirgefa útvarpið en kirkjuna í miðri messu, ef okkur
hkar svo illa, að við viljum ekki heyra meira. En slíkt er of
nukil ónærgætni i kirkju, því að enginn prestur getur fremur
en aðrir talað svo, að allir séu ánægðir, en að eiga þess kost að
hlusta a sem flesta presta er að mínu áliti til að örfa löngun
eftir Guðs orði, þar sem flestir munu finna eitthvað, sem þeir
niega ekki án vera, jiegar okkar eigið „ég“ er ekki nóg. Ég
hlustaði á alla þá, er sóttu um Hallgrímsprestakall í vetur, og
bótti ræða Halldórs Kolbeins bezt, þó er ekki svo að sjá, að