Kirkjuritið - 01.04.1946, Qupperneq 59

Kirkjuritið.
Hann býður ennþá.
„Maður nokkur gerði mikla kvöldmáltíð og ltauð
mörgum. Og er matmálstíminn var kominn, sendi hann
son sinn til að segja þeim, er boðnir voru: Komið
því að allt er þegar tilbúið. Og þeir tóku allir i einu
bljóði að afsaka sig .... Þá reiddist húsbóndinn og
sagði við þjón sinn: Far þú skjótlega út á götur og
stræti borgarinnar og fær þú inn hingað fátæka og
vanbeila og blinda og balta. Og' þjónninn sagði: Herra,
það er gjört, sem þú hefir fyrirskipað, og enn er rúm.
Og herrann sagði við þjóninn: Far þú úl á þjóðveg-
una og að girðingunum og þrýstu þeim til að koma
mn, til þess að bús mitt verði fult. Því ég segi yður:
Enginn af mönnum þeim, er boðnir voru, skal smakka
kvöldmáltíð mína.“ Lúk. XIV, 17. 18a, 21b—24.
Þarna er oss sagl frá binni eftirtektarverðu dæmi-
sógu Jesú, kvölmáltíðinni miklu. Það er oft um það tal-
að, að vér mennirnir séurn i allri framsóknarþrá vorri
a® leita Guðs og' Guðsríkis, að allt kapp vort á að bæta
hlveruna og mannlífsskilyrðin sé, þegar á allt er litið,
°sjalfráð og eðlisborin leit að Guði. En í dæmisögu sinni
synir Jesús oss, að það er Guð, sem leitar vor, öllu frem-
Ur en vér bans. Jesús klæðir þessa fræðslu sína í búning
ósemisögunnar. Guð býður öllum til sín. Föðurfaðmur
nuis stendur öllum opinn. En aðeins fáir einir þiggja
H,ðið. Og bann endar sögu sína jmeð þeirri alvarlegu
sjaðbaefingu, að engir þeir, sem boðnir voru, og þáðu
( vki boðið, skuli smakka kvöldmáltíðina.
Þó vér ekki vitum það sjálfir, mun lifsstefna bvers
)nannlegs einstakling vera einhvers konar ósjálfráð leit
að Guði. Vér leitum bans, þegar vér erum að keppa eftir