Kirkjuritið - 01.01.1954, Blaðsíða 10

8
KIRKJURITIÐ
Vér megum engir iíta svo á, að hún sé aðeins stofnun
einnar ákveðinnar stéttar embættismanna, prestanna. Það
væri bæði röng og hættuleg skoðun. Nei, allir éiga að vera
þjónar kirkjunnar, eða, eins og einnig má orða það og
stendur í I. Pétursbréfi, allir „heilagt prestafélag“. Á það
minnir siðurinn fagri, sem ekki má leggjast niður í kirkju
vorri, að einn úr flokki leikmannanna flytur bæn í nafni
safnaðarins í upphafi guðsþjónustunnar. Það minnir á, að
allir í söfnuðinum eiga að vera virkir þátttakendur í guðs-
þjónustunni og á blessun leikmannastarfsins, sem kirkja
vor má ekki án vera. Áhuginn glæðist með undursamleg-
um hætti, þegar menn taka sjálfir að starfa með. Ég las
nýlega mjög athyglisverð orð skólakennara. Hann sagði:
,,Ég hefi heyrt hundruð prédikana, en aðeins haldið eina
sjálfur. Og þó hefir þessi eina tengt mig kirkju minni
traustari böndum en allar hinar.“ Á þessu víðfeðma sam-
starfi allra byggist vonin, að Guðs ríki komi — í hverja
sál og hver blettur og bær og hús verði hluti af því. Það
er enn í nánd, eins og á Krists dögum. Það er svo nærri
oss, að ljómann af því ber stundum yfir daglegt líf vort.
Það er eins og vorið. Þegar öll fræin niðri í duftinu taka
geislum sólarinnar, færist líf og gróður yfir náttúruna.
Á sama hátt kemur Guðs ríkið hingað til vor, þegar vér
opnum hjörtu vor fyrir Guði og vilja hans og leitumst
við af öllum mætti að breiða það út til annarra manna.
Kirkjan á að vera svo víðfeðm, að hún láti sér ekkert
mannlegt óviðkomandi. Hún á að beina áhrifum sínum
til ungra og gamalla, ríkra og óríkra, hraustra og heilsu-
veikra, inn á sérhvert svið þjóðlífsins. Hún á að móta
stjórnmálin, félagsmálin, efnahagsmálin, atvinnumálin,
skólalíf, heimilislíf, dagleg störf, svo að þetta allt verði í
þjónustu Guðs ríkis. Það á að geta orðið fögur guðsþjón-
usta að láta tvö strá spretta, þar sem áður óx eitt. Ég
minnist í þessu sambandi orða bónda eins í Vesturheimi,
í því byggðarlagi, þar sem ég var prestur. Hann var að
fást við útsæðiskartöflur. Þá bar að gamlan mann, lítt