Kirkjuritið - 01.01.1954, Blaðsíða 21

ÁSMUNDUR GUÐMUNDSSON BISKUP 19
og hæfileikum höfundarins. Þetta segi ég óhikað, og á
þessu hefi ég vit. Ég hefi lesið það, sem ég hefi yfir komizt
um þessi fræði. Ég veit, að þar er enginn fullkominn og
skoðanirnar eru mismunandi, en gildi verkanna fer eftir
hæfileikum, vinnu og hófsemi í dómum. Prófessor Ás-
mundur hefir unnið þessi verk sín fyrir Háskóla vorn,
bæði ritstörf og kennslu, eftir reglunni um byggingamann-
inn, sem ég gat um í upphafi. Háskólabygging vor mun
ekki hrynja vegna óvandaðrar vinnu á þeim steinum, sem
hann hefir í hana lagt, — og eru þeir steinar bæði margir
og miklir.
★
En þó að lærdómurinn væri vitanlega aðal verkefni
okkar í Prestaskólanum, þá brauzt þó lífið þar fram í
fleiri myndum undir forustu, eða kannske eins oft undir
þolinmæði og umburðarlyndi og ríkum skilningi okkar
ágætu kennara, Jóns Helgasonar, Haralds Níelssonar og
Eiríks Briem. Setið var beggja megin í kennslustofunni,
og var ekki laust við að nokkur keppni væri milli gamla
landsins götumegin og nýju álfunnar út að garðinum. Við
vorum svo óheppnir eða heppnir, að ekkert virtist vera
um skáld í okkar hóp, sem þeirri gáfu beitti, en milli
okkar fauk oft í ýmsum bókstafaþrautum og öðrum and-
ans skylmingum.
En þó bar meira á öðru hjá þessum skólafélaga, sem nú
er heiðursgestur okkar í kvöld, og það var hin djúpa
alvara bak við glaðværðina, hin heita trú hans og óbilandi
ahugi á að vinna verk sitt vel og koma einhverju til leiðar
fyrir kirkju Krists vor á meðal. Mér fannst það beinlínis
athygii vert, og skildi það þó vafalaust ekki eins vel þá
°g síðar. Hér var kominn maður með ósveigjanlega sann-
færingu og taumlausa þrá eftir að vinna þeirri sannfær-
lngu sigur. Hér var kominn í okkar hóp efni í ofsamann,
ofstækismann, fanatískan mann í þágu þess málefni, sem
hann fann sig kallaðan til.