Kirkjuritið - 01.01.1954, Blaðsíða 5

Með ári nýju, íslandskirkja.
I.
Aldurhniginn vinur minn, sem lézt á liðnu ári eftir
langa legu, mælti svo stundum, að hann vildi gjarnan lifa
lengur. Ekki svo að skilja, að hann óttaðist dauðann —
því fór fjarri, heldur langaði hann til þess að fá að fylgjast
með því, hvernig réðist fram úr vandamálum veraldar-
innar á þessum tímum, og sjá aftur morgna.
Svo var honum það ljóst, hvílíkir örlagatímar nú standa
yfir.
Er oss það ekki einnig?
Vér höfum séð fjóra reiðmenn fara um jörðina, líkt og
segir í Opinberunarbókinni.
Vér höfum séð harðstjórann:
Við hans fætur fallinn gisti
fjöldi lýðs, er völdin missti,
og hans dreyrug klæði kyssti.
Og vígamanninn:
Hrundi blóð af brandi rauðum,
björg hann hlóð af náum dauðum,
stundi þjóð af þúsund nauðum.
Og kvalarann:
Eftir honum hungurbleikur
hryggðarmúgur skreiddist veikur,
líkt sem kaldur kolareykur.
Aftast fór hinn allra mesti —
uggur stóð af heljargesti —
Bani fram á bleikum hesti.