Kirkjuritið - 01.01.1954, Blaðsíða 14

12
KIRKJURITIÐ
vora og leiðir oss til þess, sem rétt er, fagurt, satt og gott.
Eða eins og segir í I. Pétursbréfi á líkingamáli: Kirkja
Krists rís meðal vor, er vér komum til hans hins lifanda
steins og látum sjálfir uppbyggjast sem lifandi steinar í
andlegt hús, til heilags prestafélags. Kristur á að vera oss
grundvöllur lífs vors og starfs, orð hans og verk og sjálf-
ur hann. Allt sem er í samhljóðun við hann stendur stöð-
ugt. Hitt má hrynja og á að hrynja. Það varðar minnstu
að halda sér við ákveðna trúmálastefnu. Hitt er megin-
atriðið eina að halda sér við hann. Því að öll sönn trú
á Krist beygir saman ræturnar í djúpunum. Frammi fyrir
honum verða oft deilumálin óverulega smá eða jafnvel
hverfa með öllu. 1 krafti Krists megna mennirnir að hefja
sig yfir öll ágreiningsatriði og lofa hverjum að njóta
frelsis sannfæringar sinnar og ,,stefnunum“ að koma og
fara eins og þær vilja.
Þannig á kirkja Krists að standa öld af öld og birta
Guðs ríkis lauga Islands fjöll og firði, dali, strendur.
Einhverja voldugustu stund ævi minnar lifði ég fyrir
tæpum aldarfjórðungi í dómkirkjunni í Niðarósi við vígslu
hennar. Hún var alskipuð söfnuði þúsunda, sem hélt guðs-
þjónustu í tilbeiðslu og þökk. I prédikunarstól stóð Nathan
Söderblom, erkibiskup Svía, og ræddi um hlutverk kirkj-
unnar, hvert það ætti að vera. Þegar nokkuð var liðið á
ræðu hans, gekk hann niður úr stólnum og fram fyrir
háaltari kirkjunnar, hóf bagal sinn hátt á loft og hrópaði:
Heill þér, Kristskirkja.
Hrifningaralda fór um söfnuðinn, svo að enn í dag meg-
um vér muna röddina skæru, hvernig hún mælti þessi
orð, sem ég aldrei mun gleyma.
Heill þér, Kristskirkja, á að vera nýársósk og bæn
vor allra, Kristskirkja, einhuga, endurnýjuð, víðfeðm, kær-
leiksrík.
Guð gefi það.
Þá er engu að kvíða og ekkert að óttast. Þá eignast
þjóð vor þann trúarstyrk og siðgæðisafl, er hún þarf til